Hoe komt het toch dat een mens, eenmaal de vijftig voorbij, er als een halve debiel uitziet als hij een fietshelm op zijn hoofd zet?
Een deel van deze randgevallen zou er al een stuk beter uitzien als hij de helm niet zo ver achterover op zijn kop zou zetten, maar dat alleen lost het probleem niet op.
Echtparen met gelijke fietsen en dito fleecevesten – of o gruwel, uniseks joggingpakken! – zijn ook niet bevorderlijk voor het imago van de grijze gehelmde fietser.

Ik heb drie fietshelmen, en nog rijd ik meestal rond zonder. Áls ik al een helm draag, let ik er goed op dat ik hem niet te ver achterover zet en dat hij niet scheef staat, maar waarschijnlijk zie ik er even debiel uit als al die anderen. Een paar overjaarse hipsters uitgezonderd, die overal mee wegkomen, staan wij, oudere fietsers, voor de keuze: veiligheid of toch nog een restje waardigheid.

Met fluo heb ik me ondertussen al verzoend. Met het felgele jasje dat ik afgelopen zomer scoorde, voel ik me goed én een stuk veiliger want zichtbaarder. Maar met een helm voel ik me nog steeds niet goed. Ik vind het onaangenaam: gek genoeg voelt wind om m’n blote hoofd veel minder koud dan wind die door de gaten van een helm waait. Ik vind de druk van een helm – hoe vederlicht ook – op mijn hoofd onaangenaam. Én ik vind het gedoe. Want waar laat je het ding als je al rondsjouwt met handtas, dokterstas, sjaal en handschoenen. Als ik nóg meer spullen in en uit die fietstassen moet halen bij elk huisbezoek, gaat de lol er wel vanaf. Dus misschien ben ik gewoon een beetje lui. En is die fietshelm net dat handelingetje teveel. Aan mijn haar ligt het alvast niet, ik ben niet bang voor een platgedrukt kapsel of zo. Sterker nog, er is een dikke dot gel nodig om het een beetje in het gareel te krijgen. Mijn ‘betonkop’ noemt het schattige pubertje dat hier in huis rondhuppelt mijn kapsel liefkozend, terwijl ze met haar vlakke hand op mijn hoofd timmert.
Daarmee timmert ze trouwens ook graag op het hoofd van mijn man. Misschien is het gewoon een hobby van haar. Of komt het doordat hij kaal is.
Maar ik dwaal af. Terug naar fietshelmen en haar, want zelfs met die betonkop van mij rest er nog een klein haar-bezwaartje. Als ik net gedoucht heb en met nat haar op de fiets kruip, droogt het met van die gekke ribbels erin. Dat ziet er echt raar uit. Heb ik trouwens enkel met de gestreepte helm, hoe de andere twee functioneren als droogkap, heb ik nog niet uitgeprobeerd.

Dus ja, misschien ben ik vooral lui. Of ijdel. Of overmoedig. Of praktisch. Maar vooral: niet veilig. Dus eigenlijk gewoon dom. Ik hoef me geen illusies te maken: al is een flinke smak mij tot op heden bespaard gebleven, de fietsende mens is kwetsbaar. Vooral in tijden van fietssuggestiestrookjes en moordstrookjes. (Daarover moet ik dringend eens bloggen!)

Welbeschouwd kleven er aan de helm dus alleen maar nadelen. Op dat ene allesoverheersende voordeel na dat met een grote haal alle nadelen van tafel veegt: de kans dat je na een klap door kan gaan met leven. En dat je dat met een redelijk hoofd mag doen. Die kans laten liggen, dat is pas debiel.
Ik zal mijn leven dus moeten beteren. De keus is simpel: nu een beetje debiel eruit zien of het risico lopen dat ik die keuze niet eens meer héb.
Al is het vooruitzicht om ingelijfd te worden bij het leger der grijze fietsende debielen misschien wel een groter schrikbeeld dan de dreiging die uitgaat van het moordstrookje.
Zie ik er ook uit als een mongool als ik mijn fietshelm draag?
Eerlijkheid wordt niet op prijs gesteld.