#18 offline

De sneeuw bleef niet liggen vanochtend maar ik wel. Tot kwart na elf zelfs.

Deze luxe die een schrijver zich kan permitteren – de zin komt uit Dimitri Verhulsts corona-dagboek – zit er voor mij niet in. Ik had mijn collega beloofd om stand by te blijven voor het geval haar nachtdienst te zwaar zou blijken. En inderdaad was dat het geval geweest: ze was elk uur wakker gebeld voor zaken die gerust hadden kunnen wachten tot de ochtend, en was dan ook erg toe aan een beetje slaap.
Midden in mijn ochtendmeditatie rinkelde de telefoon: of ik de ochtend voor haar in kon vallen. Natuurlijk. Ik was erop voorzien.
Het was verder een rustige ochtend, we deden een aantal telefoontjes, zagen wat patiënten en bekeken een webinar over de mogelijkheden van videoconsulting binnen het medische programma.

De digitale toekomst in de huisartsenpraktijk ontwikkelt zich ineens met zo’n rasse schreden dat hij struikelt over zijn eigen voeten.
Geweldig allemaal, daar niet van, maar het gaat me soms ook te hard.
Nu de buitenwereld zo stil geworden is, is de wereld van de sociale media luidruchtig aanwezig. Als ik ook maar tien minuten mijn kont durf te keren, staan er alweer tig ongelezen berichtjes te blinken op mijn telefoon. De sociale media zijn me wat té sociaal geworden. Was ik al geen uitblinker in sociaal aangepast gedrag in de normale wereld, in de virtuele ben ik zo mogelijk nog asocialer. Dus nee, ik installeer géén Houseparty, Zoom of Google Hangout. Sorry, vriendekens.
En het ligt naturlijk alleen maar aan mezelf dat ik alles wil bekeken hebben en beantwoord.
Er heerst een nieuwe vorm van FOMO. Ik zag het al benoemd worden als ‘self optimalisation anxiety’. Kregen we vroeger al het gevoel mislukt te zijn van het kijken naar blinkende Facebook-plaatjes, nu wordt ons aangepraat dat als we niet van de extra tijd (welke extra tijd?) gebruik maken om de juiste boeken te lezen, de juiste reeksen te bekijken, en bij te blijven met alle huiskamerconcerten, virtuele museumbezoeken en cultureel verantwoord theater en film te kijken vanuit uw zetel, dat we dan toch echt niet mee zijn.
En u bakt toch ook hele dagen taarten en koekjes met uw kinderschaar als u niet met hen aan het tekenen/schilderen/kleuren/gezelschapsspelletjes spelen/originele filmpjes aan het maken bent?

Kortom, ik moest even offline. Naar buiten. Rondje joggen. Het bos in. Met als enige toegeving een antieke iPod in de oren.
En daar – midden in het bos – werd ik plots overvallen door de heilige drievuldigheid. Die verscheen in de gedaante van de zon op mijn gezicht, de eerste maten van de zware discorockbeat van ‘Mad love sweet love’ van A Brand en een uitgelaten hond die exact op dat moment een spurtje inzette achter de draad van zijn hondenwei om een eindje met mij op te lopen.

En zo kruip ik ’s avonds een stuk vrolijker mijn bed in dan den Dimitri het zijne uitgekropen is.

#blijfinuwkot, #wasuwhanden, hou u goed?! En zoniet: BEL JE HUISARTS! Ga niet in de wachtzaal zitten, loop niet meteen naar spoed.