* dream big *

Ik lig in een rode relaxfauteuil met de krant op schoot, een dikke naald in mijn linkerarm en aan de rechterkant uitzicht op een tafereel dat veel weg heeft van aapjes kijken in de dierentuin: in de tuin van het woonzorgcentrum waar ik op uitkijk, kunnen de bejaarden even buiten komen en een babbeltje slaan met familie die op ruime afstand van de hekken rondom de tuin staat. Het blijft vreemd om te zien. Gelukkig blijft het weer meezitten.
Bij gebrek aan koffiebar is het plasmadonorcentrum een bijna even gezellige uitwijkplek in de stad om even te verpozen met krant en drankje. Je moet er wel geduld voor hebben. Normaal kan ik meestal dezelfde dag nog terecht voor een afspraak, deze keer moest ik bijna drie weken wachten op een plekje. Het moet zijn dat de mensen tijd teveel hebben of hopen dat ze hier toch te weten gaan komen of ze Covid positief zijn. Quid non.

In de krant gaat het over dromen. We hadden het er vanochtend op de praktijk nog over: mijn collega vertelde dat ze tegenwoordig veel meer en veel heftiger droomt. Ik heb altijd al een levendig droomleven gehad. In de krant lees ik hoe dat komt en waarom veel mensen dat nu hebben. Naar het schijnt dromen we nu niet méér dan normaal maar we herinneren ze ons nu beter, omdat we ’s ochtends niet meteen gehaast uit bed springen.
Grappig. Ik had altijd gedacht dat het aan mijn rijk innerlijk leven lag dat ik zoveel droomde, maar het komt dus gewoon omdat ik al jaren geen wekker meer gebruik.
Dat mijn dromen dikwijls om angsten en angstjes draaiden, blijkt ook niet te komen omdat ik zo’n angstig mens zou zijn, nee dat is doodnormaal: tijdens onze droomslaap is vooral het angstcentrum in ons brein bijzonder actief. Fijn om te weten.
Net zoals angst ons in het dagelijks leven behoedt en beschermt tegen gevaar (zolang het maar niet om overmatige angst gaat want dan is er wél een probleem), zo helpen dromen ons ook vooruit: ze dienen om ervaringen te verwerken én om ons voor te bereiden op mogelijke angsten van de dag die komt. Zoals dat ik droomde dat ik artsen in Noord-Italië ging helpen de dag voordat ik naar het woonzorgcentrum ging.

Die nachtelijke dromen bewijzen ons een dienst.
Dagdromen doen dat ook. Even lekker mijmeren en je gedachten laten dwalen.
En dan hebben we nog de dromen van een ander kaliber, de dromen die we voor ons of onze kinderen koesteren. De dromen van de toekomst, van grootse plannen, van levensdoelen.
Kijk maar eens goed naar Alice op de foto hierboven. Alice is het dochtertje van goede vrienden. We kennen elkaar al een eeuwigheid. Het Coronavirus heeft roet in het eten gegooid van Alice’s dromen, net nu ze dit jaar haar eerste Special Olympics zou meemaken. Dat gaat niet door. Maar Alice laat zich niet kisten, ze wil leren autorijden, alleen wonen en ze wil een job als ze groot is. Maar eerst wilde ze heel goed leren basketballen om te schitteren in deze glansrol: ‘All dreams are equal’!

Kijk hoe ze haar ogen sluit vlak voor de beslissende worp.

En dan:
‘I. Will. Rule. The. Court.’

#blijfinuwkot (tot 3 mei), #wasuwhanden (voor de rest van uw leven), hou u goed en geniet van de zon???! En zoniet: BEL JE HUISARTS! Ga niet in de wachtzaal zitten, loop niet meteen naar spoed.

En onthoud: #AllDreamsAreEqual. You will rule the court. You go, Alice!