* dat mondje *
Ik heb nog 63 minuten en 38% batterij over om een blogje te schrijven. Stel je voor dat ik de magische kaap van 40 niet zou halen net op de dag dat onze halsband een beetje gelost gaat worden.
De dag vloog om met werk in de praktijk en het woonzorgcentrum, het ineenboksen van een draaiboek voor grote covid-testdag aldaar, een gemiste barbecue thuis – koud vlees smaakt ook – en wachten op de persconferentie na het conclaaf van de nationale veiligheidsraad.
En toen ik bijna doodop was, was daar ineens het troostende moment van de dag: de rustige vastheid van Steven Van Gucht. Die blik, die empathie in marmer gehouwen, die vaste stem, dat mondje.
Meer had ik niet nodig om weer te kunnen ademen.
Wat zal ik vertellen over vandaag?
Over Siva (schuilnaam) die zot werd in haar kot en haar dochter van 15 ’s nachts wakker maakte omdat ze zot werd van de angst dat haar buikpijn kanker was? Dat ze daar zo van in paniek raakte dat ze met iemand móest praten? Dat die iemand dan maar haar dochter moest zijn bij gebrek aan anderen om mee te praten? En dat Siva zich de volgende dag verteerd voelt door schuldgevoel omdat ze dit haar dochter aandoet?
Of over Lara (ook schuilnaam), een jonge vrouw die al een tijdje pijn had in haar borst en er afgelopen week een knobbeltje in voelde?
Dat ze nu toch maar naar de dokter kwam omdat haar vriend erop aangedrongen had?
Dat het voordeel van deze rare tijden is dat als je met spoed een onderzoek nodig hebt, dat dat dan ook echt meteen kan? Zodat ik Lara dezelfde dag nog kon vertellen dat de echo van haar borsten prima was en het knobbeltje onschuldig.
Siva krijgt dinsdag al haar coloscopie, ik hoop dat ik haar even goed nieuws kan brengen als Lara.
En verder ga ik het advies van mevrouw Wilmès opvolgen: zorg voor jezelf, zorg voor elkaar.
Ik heb even genoeg gezorgd voor anderen, morgen is het mijn beurt. Wat fietsen, wandelen, de krant, met een boekje in de hangmat. En als ik weer bekomen ben, duik ik weer in de stapel Covid-literatuur die de CRA arts me bezorgd heeft. Toch echt weer een ander vak, dat huisartsenwerk in een woonzorgcentrum.
Voilà, 424 woorden op uw scherm getoverd en nog 25 minuten blessuretijd over. Licht uit en snaveltje toe.
#blijfinuwkot maar word niet #zotinuwkot, #wasuwhanden, hou u goed en geniet van de zon???! En zoniet: BEL JE HUISARTS! Ga niet in de wachtzaal zitten, loop niet meteen naar spoed.