#TrashTuesday, we’re back

Hoera, je schrijft terug!
Ik kreeg een paar heel opgeluchte reacties na vorige blog. Ja, ik schrijf terug, en dat is inderdaad een goed teken. Ik kan namelijk niet zonder. Pak me een arm of een been af, maar niet mijn schrijven. Zonder schrijven verliest het leven alle kleur. Alle kraak en smaak is eraf, het wordt eenheidsworst, en het leven is al grijs genoeg met al het gemiezer en gelockdown.

Herpakken, herpakken, herpakken, dat is het geheim.
Honderd keer opnieuw, duizend desnoods. Je kunt wel dromen van een leven zonder tegenslagen, en elke keer dat het je lukt om je leven een kant op te sturen met minder beren op de weg is mooi meegenomen, maar het leven zal je toch weer doen struikelen. Of pootje lap zetten zoals mij onlangs overkwam en waar ik helaas niet over kan schrijven.

Maar goed, ik heb me herpakt. Met schrijven, met leven en met #TrashTuesday – zwerfvuilruimen.
‘Wij zijn echt zot,’ zeg ik tegen Marie als ik natgeregend kom aangefietst op de afspraakplaats waar we samen zwerfvuil gaan rapen. Het is rotweer, het was een rotdag op het werk en ik had eigenlijk alleen maar zin om op de bank te gaan liggen Netflixen. Alles liever dan zwerfvuil gaan rapen. Maar goed dat ik met Marie heb afgesproken, want zonder afspraak had ik hier nooit gestaan.
Edoch, vijf volle zakken en vele opgestoken duimpjes later, ben ik heel content dat we dit gedaan hebben. De regen hield op zodra we begonnen zijn en ondertussen hebben we toch maar mooi onze beweging gehad, onze goeie daad gedaan en de wereld die ik momenteel als allesbehalve fraai ervaar, een beetje mooier gemaakt.
Ja wij zijn zot, waren er maar meer mensen een beetje zo.

Geplaatst in: Blog

3 gedachten over “#TrashTuesday, we’re back

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.