De vruchten van een dag nijvere huisvlijt ten huize Schrage: zes bladzijden van een vers sprookje, mijn zuurdesembrood-starter eindelijk gemaakt, het dekentje dat ik aan het breien ben weer een bol verder geraakt en nog een paar pagina’s van Thomas Manns ‘De Toverberg’ doorploeterd.
Waar al die energie vandaan komt? De combinatie van kerstvakantie en toch niks kunnen doen want lockdown. En dan regent het nog ook.
Aan dat dekentje brei ik overigens al een paar jaar. Of correcter: de brei ligt al enkele jaren stil, maar met dank aan de nieuwe golf van webinar-nascholingen heb ik het breien weer opgepakt. Want die webinars gaan vaak zo traag dat ik er ongeduldig van word, maar met een breiwerk op schoot transformeert dat ongeduld zich in de ene steek na de andere en zo wordt het vanzelf een zalig dekentje om onder te kruipen op winterse dagen.
In De Toverberg lees ik al maanden, het moet ooit uit geraken maar het is echt labeur. Ik hou vol. Geen idee waarom eigenlijk.
En het plan om zuurdesembrood te gaan maken dateert al van de eerste lockdown. Pas in de tweede golf slaagde ik erin het zuurdesem bakboek te bemachtigen dat ik op het oog had en pas vandaag ben ik eindelijk begonnen met de starter te maken. Hopelijk dus nog rook uit de schoorsteen – allé, brood uit de oven – deze vakantie.
Herinneringen aan een heerlijke zomerzeilvakantie in Zuid-Frankrijk in een ver verleden hebben een rol gespeeld in het sindsdien smeulende verlangen naar zuurdesembrood. De schipper van de zeilboot waarop we met een paar medestudenten verbleven, een arts die zijn doktersjas aan de wilgen gehangen had en van het zeilen zijn leven had gemaakt, had een betoverend ritueel. Elke avond na het eten haalde hij een klein houten kistje tevoorschijn waarin hij al jarenlang zijn starter bewaarde. Daar deed hij dan bloem en water bij en begon het deeg te kneden. De gesprekken kabbelden verder en hij kneedde. We praten, we zongen (Brave marin revient de guerre tout doux… ik kan het hele lied nog uit het blote hoofd zingen) en dronken wijn.
Als de deegbal klaar was om in de oven te gaan, haalde hij er een klein stukje van af en borg dat goud weer op in het heilige kistje.
Hmmm… de smaak van dat heerlijke brood elke ochtend! De blue lagoon achtige omgeving waar we elke dag in ontwaakten zal mijn herinnering wel gekleurd hebben, maar het mooie ritueel van het deeg in dat kistje waarmee elke dag een nieuw brood getoverd werd, lijkt me een mooie wegwijzer in mijn eigen broodbak-avontuur.
Verder heeft de auteur van het zuurdesembakboek, Roly Allen, me nog meer gemotiveerd om zuurdesembrood te gaan bakken door zinnen die ik nooit verwacht had in dat boek aan te treffen. Zinnen die eigenlijk vertellen hoeveel brood bakken op mindfulness lijkt. Deze Allen schrijft dat brood bakken een goede bezigheid is als je het gevoel hebt dat je onder druk staat: ‘Met muziek op de achtergrond en geen doel, afgezien van het brood dat je aan het maken bent, kom je heel gemakkelijk in een mentale flow, waarbij de tijd ongemerkt voorbijgaat, je zorgen verdwijnen en je lichaam en geest zich volledig ontspannen. In slechte tijden is zo’n mentale en emotionele herstart beter dan wat dan ook.’
Spek voor mijn bek in deze in vele opzichten slechte tijden. Als daar lekker brood, een warm dekentje en een kinderboek van komt, is het mij dat allemaal waard.
Als tegenwicht tegen al deze cultureel verantwoorde productiviteit, biecht ik u eerlijk op dat ik samen met mijn dochter Gossip Girl aan het bingewatchen ben.