The journey begins

Drie gevulde hondenkakzakjes op minder dan driehonderd meter, allemaal van dezelfde lichtblauwe makelij (wat zou ik dat hondenbaasje graag op heterdaad betrappen!), 1 taartbodem en een meter verder de waarschijnlijk bijbehorende lepel en de ziekenfonds-pasjes van een heel gezin (niet eens in stukjes geknipt en na drie dagen voor het huis van dit gezin rondgeslingerd te hebben nog steeds niet opgeruimd, ze wachten blijkbaar op mij om dat te doen). ‘These are a few of my favourite things’, wou ik bijna zingen, maar nee, ze zijn niet favoriet, want het is natuurlijk gewoon: zwerfvuil.
Verder: cara pils, cara pils, red bull, red bull, cara pils, cara pils…
Op een gegeven moment heb je alles wel een keer gezien.

Nog zwerfvuil-gerelateerde anekdotetjes vandaag:
de tandarts die, terwijl hij de mond van mijn dochter nauwgezet inspecteert, vertelt: ‘ik wilde een flesje weggooien en toen dacht ik aan u’. Helaas had hij pech ondanks al zijn goede intenties: ’toen sneed ik mijn vinger aan een scherpe rand van een blikje in de vuilbak’.
En de man van de gemeente die me langs het kanaal zag wandelen mét grijpstok maar zonder vuilzak: ‘Moete ne zak hemme?’
De MooiMakers-vuilzak waarmee ik op pad was, was zo zwaar geworden dat ik hem op een gegeven moment maar dichtgeknoopt had en bij een vuilbak had gezet om later op te halen. Maar nu kon ik dus weer verder.

Podcasts luisteren doe ik ook nog altijd terwijl ik aan het rapen ben. Deze keer lag psychotherapeut en mindfulnesstrainer Wilfried Van Craen op de rooster bij Friedl Lesage. Hij vertelde dat zijn sabattical ‘het meest stresserende jaar van zijn leven was geweest.’ Vanwege het onvermogen van de mens om te niksen. ‘Ik moest elke dag iets nuttigs gedaan hebben’, vertelde hij. O wat herken ik dat, de vraag is alleen of zwerfvuil ruimen nuttig genoeg is. Hij had tijdens zijn sabattical tenminste nog een boek geschreven. Dat is er bij mij niet van gekomen, terwijl ik daar nu objectief gezien wel de tijd voor had. Ik heb zelfs niet genoeg blogjes geschreven.
Gelukkig blijven Gods wegen ondoorgrondelijk: na deze mail die ik in mijn inbox aantrof, kreeg ik toch weer hoop: ‘Dag Martine, vannacht droomde ik dat je me een boek gaf. Een door jou geschreven boek. Dat was blijkbaar al op de markt. Ik herinner me de titel niet meer, maar het had een blauwe kaft en was een klepper.
Geen idee waarom ik je dit schrijf.
Groetjes en dank voor het zwerfvuilrapen. Ik wou dat ik het ook kon.’

Geen boek dus, maar eindelijk wel een vertrekdatum! Twee juni vertrek ik met de trein naar Zweden. Eerst naar Lund, een paar daagjes rondhangen met mijn vandaag-vers-van-de-pers-afgestudeerde zoon, hij mag zich nu – even ademhalen – ‘master of science in physics, biological physics and computational biology’ noemen. Nu gij weer. (Ja, sorry, wij blaken een beetje van trots, maar dat vergeeft u mij wel, trots zijn is per slot van rekening een ouderlijke taak van groot belang.)
Na Lund met de trein door naar Sundsvall waar de pelgrimsroute start.
Ik ben echt blij dat ik kan vertrekken, je kan ook teveel voorbereidingstijd hebben.
Het voelt allemaal wel superspannend. Ga ik dat wel kunnen zo helemaal alleen weken aan een stuk stappen? Gaat mijn linker Achillespees het wel uithouden? Want die begint de laatste tijd op te spelen. Zeker met die zware rugzak er nog eens bovenop. Hoe gaan de hangmatnachten me bevallen? Ga ik wel genoeg kunnen slapen om weer fit genoeg aan het stappen te beginnen? Gaat het niet te koud zijn? Gaat het niet teveel regenen? Ga ik elke dag de moed erin kunnen houden?
Waar ben ik aan begonnen????!!!
Ga ik niet teveel piekeren over de ex-collega’s? Wat dat betreft heb ik trouwens besloten om karma zijn werk te laten doen, die gedachte geeft veel rust. Een collega schreef: ‘Door de wandeltocht zullen je negatieve ervaringen met beroepsgenoten uiteindelijk verbleken en zul je je voettocht met opgehaalde schouders voldaan beëindigen.’ Mijn mondhoeken krulden vanzelf in een brede glimlach toen ik dit las.
Opgehaalde schouders? Daar teken ik voor.

Om de mindset uit te dagen maakte ik vandaag een paar fotocollages die de motivationele huishouding een zetje in de goede richting geven:

En om op die positieve noot te besluiten met nog wat goed nieuws van het zwerfvuil-front: berichtje uit de krant van afgelopen zaterdag: ‘Pakkans voor zwerfvuil wordt groter’:
‘Er komen deze zomer dertig extra controleurs voor zwerfvuil. Dat laat Vlaams minister van Omgeving Zuhal Demir weten. Ook krijgen 273 handhavers, onder meer bos- en parkwachters van de Vlaamse overheid de bevoegdheid om GAS-boetes uit te schrijven voor zwerfvuil. […] De tijd van sensibiliseren is gedaan, zegt Demir, ‘Wie koppig blijft sluikstorten, moet dit in zijn portemonnee voelen. De pakkans vergroten is daarvoor de enige manier.’
Ik zal het doorgeven aan de eigenaar van de lichtblauwe kakzakjes. Wee zijn gebeente als ik GAS-boetes mag gaan uitdelen ?. Karma.

Geplaatst in: Blog

12 gedachten over “The journey begins

  1. Elly Vriens schreef:

    Dag Martine,

    Ik wens je veel succes met je tocht!
    Ik kijk uit naar de verhalen die gaan komen.
    Zorg goed voor jezelf en hou het vooral veilig.
    Groetjes
    Elly

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.