Gratis staaltje relatie-advies: ga met je lief kamperen op een plek waar het ’s nachts koud is. Het koude-gehalte hoeft niet van een hoog Noordelijk niveau te zijn, maar in ieder geval te koud voor de slaapzak die je bij je hebt.
Logisch gevolg: de enige manier om het een beetje warm te krijgen en wat slaap te kunnen vatten, is lepeltje-lepeltje tegen je lief aan te schurken.
‘Dormir en Cuillčre’ zoals Bart Peeters het zo mooi zong in ‘Liefde voor muziek’ is zwaar overschat. Enkel beginners in de liefde nemen het ongemak voor lief waar deze uber romantische slaaphouding voor geliefden je onvermijdelijk mee opzadelt. Het is veel te warm, je gaat ervan zweten als een otter, je kunt je niet omdraaien als je arm er half dreigt af te vallen van verlamming of je heupen en rug schreeuwen om een andere houding, en per saldo heb je veel slechter geslapen dan je zou doen als ieder zich netjes aan de grenzen van de eigen bedhelft zou houden.
Dit alles geldt dus niet op verplaatsing. Op koude kampeernachten is de lepeltje-lepeltje-houding de enige manier om de nacht te overleven. En zodoende een wonderlijke hernieuwde kennismaking met die verliefde tijd uit een ver verleden.
En wat was dat fijn! De intimiteit van zo dicht tegen elkaar aan slapen, van dat vertrouwde lijf naast je dat je zo door en door kent, werkte door in de dag. Een kus hier en een aai daar, waren als knipoogjes van verstandhouding: ‘wij horen bij elkaar, ik zie je graag’.
Wat een simpele kampeervakantie al niet vermag.
Als een oude hark met een pijnlijke stijve rug uit de tent kruipen op handen en voeten, is een kleine prijs die we graag betaalden voor dit behaaglijke en veilige gevoel van verbinding.
Misschien moeten we onze luxe wat downsizen. De bedden minder groot, de donsdekens minder warm, de goed geďsoleerde slaapkamers weer wat guurder maken door ze over te laten aan de grimmige weersschommelingen. Dan kruipen we vanzelf wat dichter tegen elkaar aan en laait het vlammetje van de liefde weer wat hoger op.