The worst person in the world

Het heerlijkste neveneffect van keihard werken? Een overweldigend gevoel van vrijheid als het werk erop zit. Het gevoel dat je even alles mag en niks hoeft, omdat je dat zo verdiend hebt. Ik mag even alles van mezelf omdát ik zo hard gewerkt heb. En zo is elke vrijdag pure vrijheid. Het gevoel is vergelijkbaar met de ontlading die volgt op een examenperiode.

Ik begon de dag met uitslapen – tot wel kwart na zeven! – en een douche, waarna ik naar mijn vroege kiné-afspraak vertrok om de tegensputterende rechterschouder nog eens onder handen te laten nemen.
Daarna door naar de beste koffiebar van Turnhout en de wijde omtrek – want het is er stil, er wordt geen muziek gespeeld of erger nog vrije radio gedraaid – voor een cappuccino en de krant.
Tot de schrijfgoesting begint te kriebelen. Daarvoor bestaat slechts één remedie: men schrijve een blogje.

Zo gezegd zo gedaan.
Daarna ben ik even in dubio, wat zal ik met de rest van deze vrije dag gaan doen? Thuis op de bank liggen Netflixen? Op het gevaar af in slaap te sukkelen en daar alleen maar suffer van te worden? Of een stapje in de wereld zetten?
Op mijn verlanglijstje voor vandaag staan twee felbegeerde uitstapjes. Ofwel naar het GUM in Gent, het museum dat zich het ‘Forum voor wetenschap, twijfel en kunst’ noemt, en waarover ik hoorde in de Touché podcast waarin Gum-directeur Marjan Doom aan de tand werd gevoeld. Ofwel naar de film? Ik wil heel graag naar ‘The worst person in the world’ van Joachim Trier, maar die speelt (nog) niet in Turnhout. Wel in Antwerpen.
Dus wat let me?

Hop, de bus naar Antwerpen op. Onderweg luister ik weer naar de geweldige podcast van CptnZeppos, waarin scenarioschrijver Ward Hulselmans vertelt over zijn reis met een cargoship naar Istanboel. Wat een zalige verhalen. Ik kijk er nóg meer naar uit om zelf zo’n reis te gaan maken.

In Antwerpen heb ik de hele filmzaal voor mij alleen. Geen kat die op vrijdagnamiddag naar de film gaat blijkbaar.
Ik heb nog een kwartiertje voor de film begint en ben met succes de snoepafdeling voorbij gelopen. Vandaag kies ik voor gezond (zonder stress is dat helemaal niet moeilijk). Ik schenk mezelf een kop thee in uit de thermos die ik bij me heb en knabbel mijn kaasboterhammetje op terwijl de verplichte filmreclames de revue passeren.

Dan begint de film. Ik nestel me wat dieper in de zetel, drapeer mijn jas als een fleecedekentje over mijn benen en laat me onderdompelen in het verhaal van Julie’s trubbelige wedervaren in leven en liefde. Een pure onvervalste levensechte romcom die hoge toppen scheert. Het is zalig om zo te verdwijnen in dat grote scherm.
Geheel verfrist pak ik weer de bus naar huis. In de wetenschap dat we vanavond weer met zijn allen samen rond de tafel zitten, is zo’n dagje alleen zalig.

Dit gevoel van vrijheid is onbetaalbaar.
Of nee, zelfs dat niet. Mijn wilde daguitstapje was eigenlijk spotgoedkoop.
Eén cappuccino + één chai latte: 6,5€
Twee bustickets à 2€ ’t stuk
Eén filmticket à 11,95€
Voor de schappelijke prijs van 22,45€ ben ik volmaakt gelukkig.

Geplaatst in: Blog

2 gedachten over “The worst person in the world

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.