Podcast CptnZeppos
Scenarioschrijver Ward Hulselmans was de eerste passagier die met het toen net opgericht reisbureautje CpntZeppos meereisde op een vrachtschip.
Ik ben de podcasts beginnen luisteren en ben helemaal in de ban geraakt. Luister mee, maar pas op, je raakt betoverd. Zeg niet dat ik je niet gewaarschuwd heb.

Dag 2, vrijdag 22 november 2019, richting de kanaaleilanden
Ward Hulselmans bevindt zich in het salon voor officieren.
Uit zijn dagboek:

‘Ik val weer in slaap in mijn kajuit, terwijl ik eigenlijk had willen lezen. Ik ken het verschijnsel: mijn op het land veronachtzaamde lichaam eist op zee zijn rechten weer op. Al slapend herstelt het evenwicht tussen geest en lichaam. Dus ik geef eraan toe, ik ben tenslotte passagier, ik heb geen enkele verplichting tot wakker blijven. Deze slaap is niet gestolen, het is een cadeau.

Over dit evenwicht schrijft François Mitterand: ‘Het evenwicht tussen actie en meditatie, tussen liefde en overgave, tussen vrijheid en ascese, is het geheim van een vruchtbaar leven.’
(Nadat ik voor de zoveelste keer mijn kat naar het kerstfeest gestuurd had, vatte mijn vader dit kernachtig samen in het dringende advies: ‘Je moet de kerk wel in het midden laten, Martine.’)
[…]
Nu jaagt de neidige kou en de harde noordoostenwind me na een paar seconden alweer naar binnen.
Zo wordt de dagindeling op zee eentoniger. Maar eentonig is aan boord niet hetzelfde als vervelend. Het leven krijgt alleen een intiemere wending.
Joris Van Bree van CptnZeppos vergelijkt de zeelui die hij op zijn reis naar New York leerde kennen met kloosterlingen. Hij noemt ze de monniken van de zee.
Nu het koud en donker is, benadert dit schip inderdaad de definitie van een klooster. De gangen zijn leeg, lang, en het linoleum blinkt van netheid. Op de matjes voor de deuren van de matrozen staan schoenen en badslippers. […]
Op elke verdieping roepen bordjes op tot stilte, sla niet met de deuren, roep niet, heb respect. […]

Intussen gaat het schip van links naar rechts en wiegt het in lange halen op en neer op het ritme van de zee die je niet ziet, maar wel hoort.
De afwezigheid van sociale media, muziek of radio is even wennen, maar zachtjes aan wordt het zalig. Stilte sluit bijzaken buiten en maakt me met de dag ontvankelijker voor de hoofdzaken in mijn leven. Wat zijn mijn hoofdzaken? Mijn hoofdzaken zijn privé, en ik deel ze niet mee, maar iedereen heeft ze en na verloop van tijd komen ze hier vanzelf boven, net zoals verborgen verlangens en onderdrukte dromen.
Op dit moment van mijn reis is mijn hoofdzaak beperkt tot het opbouwen van contact met mijn nieuwe omgeving zonder iemand te bruuskeren, ook mezelf niet.
Als ik een mooie relatie met de bemanning kan opbouwen, kan ik gelijk waar op dit schip mijn echte hoofdzaken onder ogen nemen.
Als ik zin heb tenminste.
En als ik geen zin heb, kijk ik naar de zee.’

Nog van die mooie zinnen die hij verderop schrijft in zijn dagboek:
Dag 7, richting Algiers
‘Omdat ik niets anders te doen heb dan eten, slapen, lezen en naar zee staren, valt het dagelijkse leven altijd in dezelfde plooi, de plooi van het zich altijd herhalende leven op een vrachtschip, onderweg naar zijn bestemming. Het heeft een geruststellend effect; het went, het maakt plaats voor dingen en gedachten die aan land geen kans krijgen om zich te tonen. Je zou verrast zijn hoeveel intieme, geheime gedachten en hunkeringen in ons onderbewustzijn, wachten op aandacht.’

Dag 8, richting Malta
‘Ik ontwaak hier nog elke ochtend als een jongetje van tien bij het begin van de grote vakantie: elke keer ligt een lege dag te wachten om te worden gevuld. Niks is gepland. Twaalf uur onbereikbaar voor iedereen, geen mails te verwachten en een GSM die niet zal rinkelen. Er is alleen het “leven in het heden” zoals Marcus Aurelius het bedoelde: het invullen van het begrip ‘nu’, zonder dat moment te willen begrijpen of vasthouden. Tijd is toch als wind over water; ongrijpbaar.’
[…]
‘Ik leg het boek weg en kijk naar de zee met een gevoel dat ik maar niet onder woorden krijg: is dit dan de uiteindelijke overgave, het Grote Loslaten ? Of eerder een voorteken van geestelijke luiheid en ben ik dus blasé aan het worden ? Geen idee. Is het vreemd dat ik me een beetje raar voel of is dit normaal voor iemand die acht dagen op de ondergrens van zijn sociale activiteit leeft?

Helemaal in de ban van deze podcast en de wereld die hij oproept, kan ik alleen maar denken: daar moet ik zijn. Hoe hard op iemands lijf geschreven kan dit zijn?
Meer dan twintig jaar geleden las ik al eens een krantenartikel over meereizen met een vrachtschip. Het intrigeerde me en is altijd blijven sluimeren in mijn achterhoofd. En nu blijkt het echt te bestaan en zelfs haalbaar.
Gisteren naar infosessie geweest van Cptn Zeppos.
Een reisbureau ‘Voor mensen met een liefde voor zeeën en oceanen, weg van de massa, en zonder entertainment’, zoals het zich profileert.
Of ook: een reisbureau waarbij het in essentie draait om drie elementen: water, lucht en tijd.

Hoe klein kan de wereld zijn. Als Joris Van Bree een beeld toont van de havens waar de scheepsroutes lopen, valt mijn oog op Katoen Natie, het bedrijf waar mijn vader werkte, en waar ik als jonge twintiger zomervakantiewerk deed als telefoniste. Toen al, middenin het levendige havenbedrijf, zat ik op mijn plek. Er liepen geregeld kapiteins uit verre landen in en uit mijn kantoortje. Wie weet met wie ik straks zal meevaren.
Wordt vervolgd.
En luister ondertussen die podcast!

De foto komt van de website van cptnzeppos.com