Ik ben gezwicht. Toen vorige week mijn fiets het begaf (voor de tweede keer water in de motor!), ik laat in de avond op Wims een stuk minder fijne fiets terug naar huis reed en weer maar eens door wind en gietende regen moest ploegen, was ineens de lol eraf.
Koppig genoeg wou ik lang mijn fietstochtjes niet opgeven zolang ik er meer uithaalde dan het me kostte, maar dat keerpunt was dus nu bereikt. Zwoegend op die fiets, kon ik alleen maar denken: ik heb het hier helemaal mee gehad. Er viel geen greintje plezier meer te bespeuren.
Tot zover de fietstochten naar Hoogstraten, tot Sinterklaas heb ik het volgehouden. Maar de onheilstijding ‘Error 500’ op het schermpje van de fietscomputer gooide dus roet in het eten en sindsdien neem ik de auto.
Dat heeft ook zo zijn voordelen, merk ik nu. Een pak minder gedoe met aan- en uitkleden want hoe koud of nat het ook is, dat maakt allemaal niet uit. Verder heb ik altijd de beschikking over een rustig droog koffie- en krantplekje als daar wat tijd voor is en kan ik ineens weer wat netter gekleed naar het werk en heeft het ook weer nut om een kam door mijn haar te halen. Want elke euro aan de kapper besteed is weggegooid geld als je twee keer per dag met een helm op je kop door weer en wind fietst…
Verder zijn de werkdagen ineens iets minder lang. Dat komt niet alleen doordat de ergste covid-piek in de huisartsenpraktijken duidelijk achter de rug is – afkloppen! – maar ook doordat ik nu zelfs een beetje kan uitslapen. Zo voelt dat toch als ik pas om 7u moet opstaan. En ik ben wat eerder thuis.
Ook de huisbezoeken gaan een stukje sneller. Laatste halte in de huisbezoeken-ronde deze werkweek was het rustoord. Een fijn weerzien met een vroeger buurmeisje daar, en verder altijd de zekerheid dat er snoep staat. Meestal Merci-chocolaatjes. Deze keer ook letterkoekjes, want ook daar was de Sint geweest.
Als m’n strafwerk erop zit (nimmer eindigende stapels voorschriften tekenen en zeker het volledig met de hand uitschrijven van alle morfine-voorschriften voelt echt zo), stap ik naar buiten.
In de lifthal zitten twee bewonders in hun rolstoel.
Net als de liftdeuren open gaan, vraagt de man aan niemand in het bijzonder: ‘Wie zijn wij?’
Een wijze vraag. Ik had geen antwoord.
Voor straks in het voorjaar: een Santos fiets met Pendix accu – ???.
klinkt goed! Dank voor de tip ? Jij nog nooit problemen daarmee gehad? Ook niet bij vriesweer, nattigheid, modder,…?
Nee, nog nooit! En we hebben regelmatig in de forse regen gefietst of modder. Wij vinden dit een echt betrouwbaar systeem.
En al heel wat fietskilometers er mee gedaan: mijn Rolls-Royce-fiets ?.
ik zal het onthouden ? Fijne feestdagen, Dory! ??
Ik gun je je autoritje 100 % ?
Niemand kan zeggen dat je niet lang je best hebt gedaan.
Tijd om te genieten van de voordelen.
Mag ook al eens ??
?
Eens lief zijn voor jezelf…mag toch ?
zeker!! Hoop dat jij dat ook doet zo af en toe ?
Daar waarschuwen ze ook voor bij een scootmobiel, ik ga er nu niet op, het is te koud voor me! En fijn dat je de auto daar kwijt kan! Geniet er dan lekker van!
doe ik! En ondertussen goed nieuws: de fiets is weer gemaakt. En nog beter nieuws: gratis! Shout out to Bosch, ze hebben de motor kosteloos vervangen.