(dit blogje verscheen op 20 februari ’23 bij Medisch Contact)

Vorige week maakte ik op het Mindfulness Symposium in Antwerpen (een gezamenlijk initiatief van de artsenopleiding van de Universiteit Antwerpen en de Mindfulness Vereniging) kennis met dokter Binu Singh, kinder- en jeugdpsychiater en psychotherapeut, onder andere verantwoordelijk voor het zorgprogramma jonge kind binnen Universitair Psychiatrisch Centrum KU Leuven.
Ik weet niet of het licht van haar rijzende ster Nederland al heeft bereikt, maar mocht dat nog een zetje nodig hebben, dan doe ik hierbij graag een duit in het zakje. Wát een vrouw, ik ben nog steeds onder de indruk.

Het thema van het symposium was ‘mindfulness, met de tijd als bondgenoot’, maar dokter Singh doet helemaal niet aan mindfulness. En toch ook weer wel. Zij noemt het ‘slowfulness’ en de kern van haar betoog klinkt zo: ‘Jonge kinderen leven trager en intenser dan wij. Hun hersengolven lijken op die van een mediterende volwassene. Ze zijn met hun aandacht sterk in het nu. Ons hoge leeftempo staat in schril contrast met dat van hen. Wij leven te snel voor jonge kinderen, we razen maar door, ze kunnen niet volgen. En wie druk is, ziet de signalen niet die jonge kinderen geven en doet maar wat zonder in contact te zijn. Een kind is niet gemaakt voor de ratrace.’

Met haar Indiase roots kreeg ze in haar opvoeding mindfulness, meditatie en spiritualiteit met de paplepel ingegoten. Meditatie was de normaalste zaak van de wereld, en als haar moeder trouw twee keer per dag zat te mediteren, scharrelde Binu als peuter daar lekker een beetje rond.
Precies wat ze nu promoot: tussendoor in je snelle leven even vertragen en terugverbinden met jezelf. Maar vooral: verbinden met je kind. Ze gebruikt graag het beeld van een wifisignaal. ‘Je kunt het niet zien, horen, ruiken of proeven. Maar als het er is, dan zie je meteen dat alle apps op je telefoon werken. Zo is dat ook voor kinderen. Je hoeft niet de hele tijd met ze bezig te zijn. Ze willen vooral voelen dat je voortdurend het signaal uitzendt: ik ben er en ik ben er voor jou.’ Laat het ontastbare dus maar zijn werk doen, zegt ze, meer dan een goede wifiverbinding zijn, hoef je niet te doen. Je kunt al het goede aanbieden, maar als je niet synchroniseert in tempo, dan komt het niet aan.

Dat continu afstemmen in tempo liet ze ons ook aan den lijve ondervinden. Niet alleen door haar persoonlijkheid – ze belichaamt echt die slowfulness, je wordt helemaal rustig als je naar haar luistert, ze ademt aandacht – ook toonde ze een heerlijk filmpje van een baby die badderend en drijvend zo tot rust kwam dat hij zelfs niet reageerde toen het water uit de kraan over zijn gezichtje stroomde. ‘Laat jullie spiegelneuronen hun werk maar doen’, had ze ons voorafgaand aan het filmpje aangeraden. Een collectief zuchtje van gelukzaligheid ontsnapte uit de zaal. ‘Dus’, besloot ze, ‘als je zo opgroeit, dan wordt je brein geprogrammeerd om te leven. En niet meer om enkel te overleven.’

Ze deed nog een oefening met ons. ‘Sluit je ogen en zucht eerst een paar keer goed diep door’, zei ze, terwijl ze zelf solidair meezuchtte door de microfoon, ‘en leg dan een hand op je hart.’ Dat deden we, het gezucht was niet van de lucht. ‘En zeg nu in jezelf: dag lieve jij, hoe gaat het met jou?’ Cheesy? Totaal niet. Het kwam van een plek van oprechte belangstelling. Het was echt. Dat maakt een wereld van verschil.

Daar dacht ik allemaal aan toen ik vanochtend op de fiets onder een zalig zonnetje naar de tandarts reed en deze blog bedacht. Haar vraag kwam weer naar boven: dag lieve jij, hoe gaat het met jou? Ik zuchtte eens diep van voldoening, en kon alleen maar antwoorden: perfect.

Dus heb je een minuutje? Laat dan één moment de boel de boel en zucht nu drie keer heel diep. Leg je hand op je hart en vraag je even af: dag lieve jij, hoe gaat het met jou?