Het wordt nooit wat met het openbaar vervoer als er niet ook iets aan het ergerlijke fenomeen van het busbellen wordt gedaan. Eten en drinken op de bus mag niet meer en dat was een goede stap voorwaarts maar de busbellers zijn een veel grotere doorn in het oog van mensen zoals ik die dat momentje onderweg graag op een zo aangenaam mogelijke manier willen doorbrengen.

Elke keer dat ik de bus neem, en dat doe ik best regelmatig, is het prijs. Vandaag wat het een Italiaans jong huppeltrutje in een strak fuchsia lycrabroekje dat de sfeer kwam bederven. Vanaf het moment dat ze in Geel opstapte tot bijna een heel uur verder waar ze er tot mijn grote opluchting (en niet alleen die van mij) in Aarschot weer uitstapte was ze luid in gesprek met de persoon in haar koptelefoon. Italiaans is dan nog eens luid in het kwadraat met al die uithalen en zangerige toonvariaties. Prachtige taal in films, muziek en buiten op terrasjes maar niet in ongevraagde conversaties op de bus. Eenzijdige telefoongesprekken klinken veel invasiever dan fysiek met elkaar babbelende mensen.

En wat kun je nu een uur lang te bespreken hebben dat zo dringend over de telefoon moet? Spreek lekker af en ga gezellig op café eindeloos met je vrienden zitten kletsen, maar stop het kwellen van de arme medemens die op zijn gemak zijn krantje of boek wil lezen, of gewoon wat voor zich uit zit te kijken. Ik snap best dat het soms niet anders kan en dat je even een telefoontje moet doen, maar beperkt dat dan tot het hoognodige.
Zouden ze werkelijk niet in de gaten hebben hoe hinderlijk ze zijn, die busbellers? Of kan het hen gewoon geen zak schelen?
Ik vrees het laatste. Ik denk dat ze echt wel weten hoe vervelend ze zijn: ze kijken altijd weg als ik ze met een verstoorde blik in hun richting tot inkeer probeer te brengen en zien je zogezegd echt niet.

Vragen om te stoppen helpt ook niet, dat heb ik al uitgeprobeerd, en natuurlijk heb ik oortjes in met noise cancelling. And guess what, het huppeltrutje snerpt daar los door, mijn oortjes zijn niet bestand tegen het volume van haar unilaterale telefoongesprek.
De luide medemens, voorwaar een lastig soort. Soms verlang ik naar de tijd dat een mens onderweg enkel in een telefooncel kon bellen.
Niet eten, niet drinken en niet bellen op de bus. En als het echt moet, hou het kort. Zullen we dat voortaan afspreken?
En nu maar hopen dat ik straks op de terugweg niet weer prijs heb.