Martine en Ingrid, u kent ze als bloggers, corresponderen ook met elkáár - al dan niet via hun bonte beestenboel - over wat het dagelijks leven met hen doet. En het aardige is: u mag allemaal meelezen.

Eergisteren waaide ik bijna van mijn fiets. Ik was op weg naar een terminaal zieke patient toen de plots opgekomen stormwind me enthousiast in de flank beukte. Ei zo na vloog ik de berm in.
Met een ruk aan het stuur, hield ik mijn fiets en mezelf gelukkig op het rechte pad.
Stormwinden en gesprekken over een naderende dood veegden mijn hoofd schoon. Weg met muizenissen en ballast. Een nieuw schrijfidee zag zijn kans schoon en sprong meteen in het lege gat van de schoongeveegde ruimte.

‘Zeg Ingrid, wat zou je ervan vinden om een heen-en-weer-blog te starten tussen jouw vis en mijn beestenboel, zijnde een kat met een deurentrauma en een hond met een gedragsprobleem?’
Collega-blogger Ingrid van de blog Rimpelingen schrijft namelijk al een tijdje over de logeervis die afgelopen zomer bij haar introk, en ik volg die reeks met groot plezier. Ik ben onvoorwaardelijk fan. Bij elke nieuwe aflevering van haar serie ‘In de vissenkom’, gaan mijn vingers jeuken om te schrijven en dienen de ideeën zich in rotten van drie aan. Dat heb ik altijd al gehad. Ooit had ik zo een leuke schrijfconnectie met collega huisarts Bram Tjaden in Medisch Contact, de reeks heette ‘Bram & Martine in gesprek’ en als ik daar nog eens in terug blader, geniet ik opnieuw van de verhalen. Helaas werd de reeks vroegtijdig afgevoerd door Medisch Contact en stierf tot mijn grote spijt een stille dood. Nu zag ik een nieuwe kans. Want heen en weer schrijven is geweldig inspirerend.
Schotel mij een leuk verhaal voor en de inspiratie begint te stromen.
Tel daarbij op: ik schrijf te weinig, ik had nood aan een nieuwe prikkel.
Eén plus één is drie, dus ik trok de stoute schoenen aan en schreef haar een mail. Zin om samen te schrijven?

Er kwam een enthousiast antwoord terug en Ingrid had er ook wel zin in maar zag nog wat beren op de weg – om het maar even bij de beesten terminologie te houden.
‘Reageert de ene op de andere?’ vroeg ze me, ‘de vis op de kat/hond, en omgekeerd, of reageren wij als baasjes op elkaar? Spreken we van tevoren een onderwerp (uit de actualiteit?) af en refereren we dan naar elkaars blog? Hoe zie jij dat concreet? Gaan we daarna onze columns bundelen :-)? Gaan we misschien zelfs een brievenroman schrijven?’

Een hoop terechte vragen.
Maar ik hoorde vooral het juichen van mijn hart: ja! ja! Natuurlijk gaan we onze columns bundelen! En een brievenroman is helemaal een mooie droom!
En zoniet, dan hebben we toch zomaar een hoop schrijfplezier onderweg.
Ingrid zei dus ja, want ook zij kan af en toe wel een duwtje in de rug gebruiken om zich aan het schrijven te zetten.
We hebben dus nog wel wat uit te zoeken, maar gaandeweg zal zich dat allemaal wel uitwijzen en bij deze alvast een eerste aanzetje tot wat het misschien zou kunnen worden. Het hoeft ook allemaal niet meteen raak te zijn he, het is maar een blog, het schrijfplezier primeert.

Dit vertelde ik allemaal heel enthousiast aan Sam, onze rosse kat met het deurentrauma en het hangbuikje. ‘Sam, ik ga een reeks over jou schrijven. En over Billie. Leuk hè?’
Sam lag lekker op haar vaste plekje – ons bed. Het kon haar weinig schelen.
Sam komt uit een asiel en is zoals het katten betaamt een heel eigengereid beestje. Ze duldt geen liefkozingen behalve wanneer ze daar zelf om vraagt, en dat gebeurt enkel ’s avonds of in de heel vroege ochtend. Dan mogen we haar over haar kopje kriebelen maar aan haar buikje mogen we niet komen. Doe dat en je hebt meteen flinke haal te pakken. Hoe ze aan haar deurentrauma komt, is een groot raadsel. Dat zullen we nooit weten want we kennen haar voorgeschiedenis niet. Feit is dat ze bij elke passage van een deuropening – gelukkig hebben wij een heel open huis en hoeft ze amper deuren te passeren – een half uur staat te weifelen of ze er wel door durft, om dan vervolgens met een enorme sprong verschrikt de horde te nemen.
We hebben haar leven tot een nog grotere hel gemaakt toen we er ook nog een geadopteerde hond bij namen, Billie, een lieve mislukte mix van een Mechelse herder en een border collie. Een mens doet alles voor zijn kind, hè? Maar Sam nam het sportief op: als ik boven mag komen wonen, dan mag die rothond wel blijven. Zo geschiede, en sindsdien heeft ze ons bed dus tot haar hoogspersoonlijke domein geannexeerd. Iets wat ik altijd verafschuwde als ik dat hoorde van anderen, en wat met mijn astma en kattenallergie ook totaal onverantwoord is natuurlijk.
Ik gaf dit stuk dan wel de titel Uit de kattenmand mee, maar die mand daarboven op onze slaapkamer negeert ze hautain, ons bed is veel lekkerder.
Onverstoorbaar likte Sam haar hangbuikje en keek me eens scheef aan toen ik haar vertelde over de vis die een muze is geworden.

Ingrid en ik delen behalve onze liefde voor schrijven ook een paar grote verschillen. Ingrid heeft namelijk al een echte roman geschreven, Duiven komen altijd terug, een fantastisch debuut en iets waar ik alleen maar van kan dromen. En verder is Ingrid er steengoed in om kort op de bal van actuele thema’s te spelen, terwijl ik meestal meer het persoonlijke als onderwerp heb. Maar wie weet is dit dus wel een mooie uitdaging om daar ook eens wat mee te gaan experimenteren. Dit soort thema’s benaderen met omtrekkende bewegingen via de beestenboel, lijkt me een mooie manier om de angel eruit te halen en de dingen toch te benoemen. Ben benieuwd waar het ons brengt.

Ook Ingrids vis en onze beestenbende verschillen op enkele essentiële punten grondig van elkaar. De vis praat niet, heeft geen vacht en is zodoende per definitie niet knuffelbaar. Onze harige vriendjes daarentegen vullen het hele huis met hun harige stofwolken. En ze praten wél, en nog hard ook. Billie beschikt over een uitgebreid blafregisteren en ook Sam kan miauwen in vele toonaarden die allemaal iets anders willen zeggen. Veel daarvan hebben we in de loop der jaren leren begrijpen, af en toe blijven haar mauwtjes raadsels. Deze keer was ze niet mis te verstaan.

‘Vis?’ zag ik haar denken, ‘daar lust ik wel pap van.’
Wat vindt jouw vis daar nu van, Ingrid?