‘Ik heb geen greintje medelijden met je.’
‘Dit heb je helemaal jezelf aangedaan.’
Nee, veel aanmoediging had ik van mijn liefhebbende echtgenoot niet te verwachten, en gelijk had hij natuurlijk, ik had er helemaal zelf voor gekozen toen ik me aan het einde van de zomer inschreef voor een workshop ‘Koud & krachtig’. Pas toen de datum daarvoor eind november naderde, begon ik er spijt van te krijgen. Brrrr, zwemmen in de zee is zalig ja, IN DE ZOMER! Dus toen we vorig weekend langs het strand wandelden en ik keer op keer rilde bij het idee een week later in diezelfde zee te liggen dobberen, kaatste Wim me gezwind mijn overmoed terug: ‘Ik zal eens goed lachen als ik je daar zie rillen van de kou.’

Het idee voor die workshop kreeg ik na het beluisteren van de Grensverleggers-podcast aflevering met Haïke De Vlieger, waterrat, kinderpsychiater en kanaalzwemmer. Toen leek het een geweldig idee, maar gaandeweg ging ik er steeds meer tegenop zien. Waarom wou ik dit ook weer zo nodig? Waarom moet ik toch altijd van die rare dingen doen? Goed gek, ja.
Dus toen afgelopen week de mail van Haïke kwam met alle nodige info en de betaalinstructies, heb ik snel de centen overgemaakt, zodat ik nu wel echt moest gaan.
Waarna ik gisterenavond om de haverklap mijn mail checkte om te zien of de workshop alsnog niet afgelast zou worden vanwege de stormwinden die langs de kust raasden. Maar niks hoor, geen mail, geen annuleringen, zwémmen zouden we!

Zo stonden we dus vanochtend met een clubje wat te rillen op de zeedijk van Oostende, terwijl Haïke ons wegwijs maakte in de genoeglijke effecten van koudetherapie. Een dopamineshot van 250% en een portie zelfvertrouwen om u tegen te zeggen beloofde ze om ons tot deze zelfkastijding te verlokken. Nu was ik al geen katje om zonder handschoenen aan te pakken, maar Haïke belooft ons dat dat katje een leeuw ziet als ze na deze duik in de spiegel kijkt.
Verder houdt ze ons nog de wortel van een ’total reset’ voor de neus, alsmede ‘het als sneeuw voor de zon verdwijnen van je to-do-lijstje’.
Wabliefteru?? Daar moet ik zijn!! Kom maar op met die koudetherapie.

Twintig minuten zijn we vervolgens in de woeste golven gebleven. Ik ging een paar keer kopje onder, kreeg een vinger in mijn oog, verloor een lens en leerde dat een tankini niet de handigste badkleding was voor dit ruige water, maar al bij al was het een geweldige belevenis.
Koud heb ik het amper gehad – het zeewater was met zijn 10,9°C warmer dan de buitentemperatuur – alleen mijn voeten werden gevoelloze klompjes waardoor ik ook nog eens een teentje verstuikte.

Aankleden was nog het moeilijkste van de hele onderneming, die wat mij betreft absoluut voor herhaling vatbaar is. Wie gaat mee? Allen daarheen!