Winterprik

Hoe zalig was dat, die winterprik met zijn witte sneeuwpracht en dat heerlijk heldere zonnetje erbovenop.
Wat een cadeau.
Ik heb me er gulzig aan tegoed gedaan, kilometerslange wandelingen gemaakt om het zonlicht in elke porie en hersencel door te laten dringen met zijn oppeppend effect. Pure antidepressiva tegen de winterblues. Ik kon het gebruiken, en ik ben vast niet de enige.

En ja oké, het was kak om erdoor te moeten fietsen, en het was soms akelig glad, maar gelukkig is dat allemaal zonder scha en schande gepasseerd en heb ik braaf mijn helm gedragen voor de zekerheid. Dat zou ik natuurlijk altijd moeten doen maar mijn gezond verstand ligt soms ook in een diepe winterslaap.

Over winterslaap gesproken trouwens, toen ik op zo’n lange wandeling ergens languit op een bankje lag te genieten van de zon, keerde de ene wandelaar die ik hoorde passeren op haar stappen terug. Pas toen ze vlak naast me stil leek te blijven staan, piepte ik eens door mijn oogharen tegen de zon in. ‘Alles goed met u?’, vroeg ze. Waarop ik een lachje niet kon onderdrukken. Ik lag daar zalig te genieten, maar het had er blijkbaar verontrustend uit gezien. Toch lief dat ze even kwam checken. En toen ik haar nadrukkelijk verzekerd had dat alles prima was, wandelde ze verder.

Nog een leuk neveneffect van al die sneeuw: er was amper zwerfvuil. Het was in ieder geval niet te zien. Ik kon dus volop genieten van de schoonheid van de natuur zonder dat de aandacht van mijn geoefende zwerfvuil-blik naar rondslingerende blikjes en andere viezigheid gezogen werd. 

Maar mooie liedjes duren niet lang. De sneeuw smolt, de zon verdween en het zwerfvuil toonde zich weer in vol ornaat. Ik vond zelfs een spiksplinternieuwe schoen, je kan het zo gek niet bedenken. Die schoen heb ik maar even op een paaltje gezet, misschien is het echt een verloren voorwerp en fietst de eigenaar de route nog eens terug. Als de schoen volgende week nog op dat paaltje ligt, dan rijg ik hem onherroepelijk aan mijn prikker en gaat hij de zak in.

Gelukkig is er ook goed nieuws te rapen op zwerfvuilgebied. Minister Demir belooft strenger te straffen – de titel van het krantenartikel klonk niet mis te verstaan: ‘Geen medelijden met asociaal gedrag: meer boetes voor zwerfvuil in 2023’ – en ook op VRT NWS stond een artikel: Strenge aanpak zwerfvuil en sluikstort in Turnhout loont: tien keer zoveel sancties.
Van mij mag het, want er is geen enkel excuus voor het achterlaten van zwerfvuil en sluikstort.
Ooit komt er een tijd dat ik niks meer te ruimen heb. Tot die tijd doe ik gestaag voort. Hoop doet leven. 

In de aanbieding

Voor wie nog niet alles in huis heeft voor het grote feest vanavond, gratis af te halen bij mij:
ontbijtbord met prachtig ‘for you’ design
bijpassend lepeltje
halve fles rose
een zwartgouden flacon Million van Paco Rabanne voor wie nog een cadeautje zoekt
drie vijfgangen menu’s (zie hieronder)
En voor wie morgen nog klusgoesting heeft: een massa schroeven, bouten, moeren, koppelstukken, breekmes, schrijnwerkerspotloden… alles nieuw.

Dat vond ik allemaal op mijn laatste opruimrondje van dit jaar (behalve die vijfgangenmenu’s), en zo kwam ik weer met een volle zak zwerfvuil thuis.

Verder nog in de aanbieding:
– die drie vijfgangen menu’s dus, wegens een door ziekte van zeven naar vier geslonken tafelgezelschap vanavond. Af te halen op eenvoudig verzoek. Of je komt gewoon gezellig bij ons aan tafel zitten, er is plaats.
– een handvol chocoladereepjes.
Aan complimentjes en aanmoediging op mijn opruimrondes was ik al wel gewend, maar vandaag gebeurde er iets verrassend nieuw: een mevrouw stopte om me te bedanken voor het zwerfvuilrapen, stapte van haar fiets af, grabbelde in haar fietstas, en zei: ‘en daar ga ik u voor trakteren’, waarop ze me die chocolaatjes in de hand duwde.
Zo lief!
En zo gebeurt er altijd wel iets als je aan het rapen bent.
Verder ben ik ook verheugd u te kunnen melden dat het probleem van de uitgelebberde elastiek, waardoor de zwerfvuilzakken uit de ring vielen als ze wat te zwaar werden, ook verholpen is intussen. Een paar stevige knijpers deden de truc.

Vier goed vanavond, maak het niet te laat en niet te zat, schiet geen vuurwerk af, en ik wens u allen van ganser harte een gezond en proper 2024! 🎇

Zwerfvuil? Geen excuus!

De stad bood haar zwerfvuilvrijwilligers een receptie aan als dank voor al die onbaatzuchtige uren eindeloos troep van anderen opruimen. Duizenden zakken zwerfvuil verzamelden ze met zijn allen en het houdt nooit op.
In de prachtige typistenzaal van Turnova werden we ontvangen met bier, wijn, bubbels, fris en fijne hapjes. Goodies en speeches waren er ook.

Daar hoorde ik dat de eerste boetes en zelfs taakstraffen uitgedeeld zijn voor de lelijkaards die hun troep achteloos overal neerpleuren. Dat stemde me tevreden en hoopvol. Want echt, er is geen enkel excuus voor zwerfvuil. Ik kan met de beste wil van de wereld geen enkele reden bedenken die als verzachtende omstandigheid à décharge zou kunnen gelden. Slechte opvoeding? Slechte vrienden? Crime passionel? Te zwaar om te dragen? Geen tijd? Nee, je rommel achterlaten waar het je past, dat is puur je-m’en-foutisme, en niks anders.
Dus kom bij mij niet zeuren als je een boete krijgt. Je had hem zo eenvoudig kunnen voorkomen, en hopelijk leer je eruit.

Ik voelde me helemaal thuis op die receptie. Onder zwerfvuilvrijwilligers was ik meer op mijn gemak dan op de gemiddelde artsenreceptie. Het moet zijn dat ik meer gemeen heb met de doorsnee zwerfvuilruimer, haha!
Het was een leuke boel. Veel grijs haar, enkele mensen met een beperking, maar ook enkele jonkies en fanatiekelingen. Allemaal schoon volk met een hart voor hun leefomgeving. Stuk voor stuk hadden ze één ding gemeen: ze konden het zwerfvuil gewoon niet meer aanzien en waren in actie geschoten.

De gemeente ondersteunt die actie waar ze maar kan. Bij binnenkomst vloog iedereen op het MooiMakers-standje af: we kregen allemaal een jas, er werden handschoenen en prikstokken uitgedeeld en via de tombola maakten vijf mensen kans op een heus zwerfvuilkarretje. Helaas was ik niet bij de gelukkigen! Ach, volgend jaar een nieuwe kans zeker?
Ik won wel een metalen ring, die handiger dan de plastic ring die ik nu heb om de vuilzak open te houden. Als de zak zwaarder wordt, kon de plastic ring die niet meer houden en viel ze eruit. De metalen ring brengt dus hopelijk een stuk verbetering, maar ik heb ze nog niet uit kunnen proberen.

Het was ook leuk om de mensen eens te zien achter al die mails die maar heen en weer flitsen. Ann Bruyninckx, ‘de moeder van de zwerfvuilvrijwilligers’, en Peter Wouters die onvermoeibaar rondrijdt om overal volle zwerfvuilzakken en gemelde sluikstorttroep op te halen.
Het doel? Zwerfvuil de wereld uit krijgen. Wij geven niet op. Elk jaar eens in de watjes gelegd worden is meer dan genoeg daarvoor. En een zwerfvuilkarretje please.

Zin om ook zwerfvuilvrijwilliger te worden? Meld je aan!

Zwerfvuil, 2 januari 2023

Zwerfvuil anno 2023: niks nieuws onder de zon.
Of eigenlijk moet ik zeggen: niks nieuws onder de grijze lucht want de zon had vandaag geen goesting.
Wel veel zwerfvuil. Niks nieuws dus: bierblikken, andere blikjes, de restanten van fastfood en junkfood (of is dat hetzelfde?), sigarettenpeuken, wc papier, servetten, kroonkurken, karton, snoepzakjes, chocoladewikkels,…

Even later: een volle fles eau de toilette, nog helemaal in de ongeschonden verpakking! Ongewenst en zodoende onderweg gedumpt cadeau? Of per ongeluk uit een tas gegleden?
Ernaast: een lege strip pijnstillers. Je moet die kater met iets bestrijden hè.
Maar de grootste verrassing lag verderop: het stuk Visbeekstraat waar ik naar op weg was omdat het er zo vuil bij lag, was al helemaal opgeruimd. Iemand was me voor. En die iemand had maar liefst vier volle zakken klaargezet om opgehaald te worden.
Toch iets nieuws onder de grijze hemel. Toen brak de zon heel even door.

#WorldCleanupDay: Zeven Zakken vol Zwerfvuil

U had nog een update van me tegoed over het resultaat van de zwervuil-opruimdag van 18 september.
Dat kan kort en bondig: twee stoere madammen met lak aan de regen, anderhalf uur zwerfvuil ruimen en kletsen, en een volle ZEVEN zakken up gecleand. Erg hè!
En ik dacht nog wel dat het mee zou vallen: twee dagen ervoor had ik nog langs de route gefietst die ik van plan was onder handen te nemen en het leek of iemand me al voor was geweest. Veel lag er niet meer. Gelukkig maar, want er was dus slecht weer voorspeld voor de opruimdag zelf. En die voorspelling kwam ook helemaal uit.
Tegen het einde regende het zelfs zo hard dat een selfie maken er niet meer in zat.
Geen bewijs dus van onze noeste arbeid, tenzij de zakken die we achtergelaten hebben aan begin- en eindpunt van onze zwerfvuiltocht. Ga maar kijken als je ons niet gelooft.
Op het einde waren we de regen uiteindelijk wel beu. En het zwerfvuil ook.
Maar het zag er wel veel beter uit.

Ja, ik wil. (een poetskar)

Er is iets aan de hand in zwerfvuilland. Ik ben er nog niet helemaal achter wat het is, maar dát er iets is, is onmiskenbaar. Er ligt veel minder zwerfvuil.
Sinds ik terug ben van vakantie ben ik nog niet één keer zwerfvuil gaan rapen. Natuurlijk ligt dat deels aan de heerlijke zomer waarin er zoveel leuks te doen is dat aanlokkelijker is dan zwerfvuil rapen. Maar het ligt vooral aan het simpele feit dat er veel minder zwerfvuil ligt. Dus irriteert het me minder en juist die irritatie is vaak de aansporing tot een opruimtoertje.

Minder zwerfvuil kan slechts belangrijke twee oorzaken hebben. Óf er wordt minder weggegooid, óf er zijn meer zwerfvuilvrijwilligers actief. En aangezien ik weinig fiducie heb in de eerste menssoort, ga ik voor optie twee. Er zijn meer goedzakken die andermans troep opruimen. Waarvoor dank! Wat is het fijn om te zien dat zwerfvuil geen hopeloze zaak is.
Ooit komt alles goed, nietwaar?

Maar het is niet omdat het al behoorlijk goed is, dat het niet nog beter kan. Dus natuurlijk ga ik weer zwerfvuil ruimen als mijn agenda niet meer bol staat van leuke dingen.
In dat kader heb ik een verzoek.
En dat luidt als volgt: ik wil ook zo’n poetskar als Danny! Danny is namelijk supervrijwilliger, en daarom werd hij door de stad in de bloemetjes gezet met een nieuwe poetskar. Lees het zelf maar in dit artikel op vrt.nws.
Ik weet niet hoeveel zakken Danny al heeft opgehaald, en ik kan vast bijlange na niet aan hem tippen, maar ondertussen heb ik wel geleerd dat er 200 zwerfvuilvrijwilligers zijn en dat we met zijn allen jaarlijks bijna 2600 zakken vol met zwerfafval vullen. Een fraai resultaat. Hoeveel zakken daarvan van mij zijn, heb ik natuurlijk niet bijgehouden. Zelfs voor een dochter van een boekhouder zijn er grenzen aan de cijfers en de lijstjes van wat een mens wil bijhouden.

Maar het interessantste wat ik leer uit dit artikel staat in de laatste alinea: ‘In oktober worden de zwerfvuilvrijwilligers allemaal in de bloemetjes gezet met taart en koffie. De schepen verklapt dat er dan nog een drietal karren zal verloot worden onder geïnteresseerde vrijwilligers.’
Mag ik hierbij mijn interesse kenbaar maken?

Vetzakken

Het zou ironisch geweest zijn als het niet zo schrijnend was: op het nieuws hoor ik hoe mensen ’s zondags bij de bakker minder kopen dan vroeger omdat de prijzen zo verhoogd zijn. Even later vind ik een volledig brood op mijn zwerfvuilrondje.
Verder spaar ik bijna een fiets bij elkaar: voor- en even verderop achterlicht, koptelefoon (onmisbaar op de fiets) en fietstas vind ik allemaal onderweg.
De stad maakt het haar zwerfvuilvrijwilligers ondertussen onbedoeld moeilijk door de bermen ‘mooi’ af te maaien: nu moet ik blikjes in elfendertig gruzelementen bijeenrapen, wat nóg meer werk is dan al die blikjes apart. Het zijn er zoveel.

Een gebroken porseleinen bord.
Het onvermijdelijke McDonald’s meal, allé toch de veel te omvangrijke verpakkingsresten ervan. Waarom moet dat in honderd doosjes en zakjes en bekers met dan nog eens tien servetten erbij?
En een lege pilstrip. Goedzo. Zwerfvuilveroorzakers, gelieve zich te onthouden van voortplanting. Ook een lange termijn oplossing van het zwerfvuilprobleem ?
Wie zouden dat trouwens zijn, die zwerfvuilveroorzakers?
Vetzakken. Dat schrijft Els Van Doesburg er toch over in haar column in De Morgen op 13 mei jongstleden waarin ze de geestesgesteldheid van de zwerfvuilverzoorzaker fileert.
Ik ben geneigd het met haar eens te zijn.

Van zwerfvuil en snurkende muzes

Sorry, weinig geschreven laatste tijd, dat komt omdat ik werk.
Van werken word ik voornamelijk moe aan het einde van de dag, en al zou je denken dat al die verhalen die ik heelder dagen beluister in de geheimhouding van de spreekkamer aanleiding geven tot een hoop schrijfinspiratie, dat blijkt dus niet het geval. Merkwaardig genoeg snurkt mijn muze zich lustig door al die verhalen heen en houdt zich stokdoof, doofstom en hardnekkig slapende tegelijk.
Werken is fijn, en de praktijk waar ik momenteel vervanging doe is super, maar schrijfinspiratie oogst ik er amper.
Die moet ik dus elders zoeken. Op zwerfvuiltochten bijvoorbeeld. Van zwerfvuilruimen gaat de inspiratie weer stromen – getuige daarvan dit blogje.

Vanochtend trok ik er nog eens vroeg op uit om een vies hoekje op te ruimen dat me al een tijdje een doorn in het oog was. In de muziekloze koffiebar waar ik het liefst mijn zaterdagochtenden doorbreng, kan ik pas vanaf negen uur terecht en de dubbeldikke verse weekendkrant was gelukkig al geleverd, dus daar hoefde ik niet meer op te wachten om te kunnen vertrekken.
Het zwerfvuil was blij om me te zien: ‘neem mij eindelijk mee’ smeekte het me, en een heel blij colablikje rolde me zelfs enthousiast tegemoet over de weg, daartoe aangespoord door een fel windje dat de kop opstak.
Ook de rest van de troep lag er nog, geduldig wachtend op redding van hun troosteloze lot.
Zij blij, ik blij, want van zwerfvuil ruimen gaat mijn energie en inspiratie altijd weer stromen, al moet ik oppassen voor het gevaarlijke omslagpunt waar ik er in plaats van blij, boos van word. Boos op al die veroorzakers van dat zwerfvuil. Wie heeft vandaag al die boterkuipjes rondgestrooid? Welke vervelende hondeneigenaars doen het kakje wel in een zakje maar gooien dat zakje vervolgens in de berm?
En wanneer, o wanneer gaan we eindelijk, onder het motto ‘de vervuiler betaalt’ de McDonald’s en de Red Bulls van deze wereld zwerfvuilbelasting aanrekenen zolang zij zelf hun klanten niet willen responsabiliseren middels statiegeld?

Ik weet dus wat te doen als mijn energie- en inspiratiepeil een opkikker kunnen gebruiken. Gek genoeg weten veel mensen dat totaal niet. Dat merk ik haast elke dag in de spreekkamer. Aan wie, om welke reden dan ook, in een dip zit, stel ik vaak de vraag wat hun energiegevers zijn. En altijd weer sta ik ervan versteld hoe weinig mensen daar vlot op kunnen antwoorden. Velen hebben geen enkel benul, hebben er nog nooit over nagedacht en weten niet wat hun helpt als het even wat moeilijk gaat.
En zo zie je maar weer: er valt dus toch inspiratie te halen uit een werkdag.
Het is dan ook maar net zoals Jana Antonissen schrijft in haar column in dm.magazine vandaag: ‘Met een beetje wilskracht schuilt in zowat alles een verhaal. Schrijven is een mooi excuus om eender welke konijnenpijp in te duiken, jezelf ongevraagd overal mee te bemoeien. […] Misschien moeten we onszelf wel wijsmaken dat we meerwaarde produceren, wat rest ons anders nog?’

Konijnenpijp of niet, al dat zwerfvuilrapen heeft dus wel degelijk zin en ik bemoei me graag. Maar het kantelpunt komt altijd. Op tijd stoppen met ruimen is dan de boodschap. En dat komt goed uit, want de zak is vol en ik ben bij de koffiebar.
Die dode duif heb ik maar laten liggen.

Wees geen zwijn

Lang geleden dat ik nog eens zwerfvuil ben gaan rapen, maar na vandaag ben ik er ook meteen weer voor een tijdje van genezen.
Met dank aan een blauwe plastic emmer in de berm die, toen ik hem in de zak wou stoppen, vol mensenkak bleek te hangen. Gadver!!

Overige curiosa op deze tocht: een doos donuts, de resten van een uitgebreide frietmaaltijd met wel twintig papieren servetten en minstens vijf verschillende potjes sausen waarvan de helft onaangebroken, de verpakking van een paar ‘handcuffs’, een zwangerschapstest en drie zakken kattenbakvulling. Ja, een huisdier kost geld, en die bollen kattenbakvulling wegen zwaar door in je huisvuilcontainer. Dat zijn dure kilo’s om te betalen. Probleem?
Neem dan geen kat.
Eet je friet thuis op.
En doe ook uw gevoeg daar.

Toch is er ook goed nieuws van het zwerfvuilfront. Ik merk al een tijdje dat er opvallend minder zwerfvuil ligt. Of dat ik op bepaalde plekken wel veel zwerfvuil zie liggen, en me voorneem om daar een keer op te gaan ruimen, maar dat het bij een volgende keer passeren alweer opgeruimd blijkt. Fantastisch. Geweldig.
Dat kan maar één ding betekenen: dat er steeds meer zwerfvuilruimers actief zijn. Want in de zwerfvuil-veroorzakende mens heb ik een stuk minder fiducie..

Wie kakt er nu in emmers en gooit die vervolgens in de berm? Kak dan gewoon in de berm, dat is toch een graadje minder erg misschien. Dan spoelt de regen het op den duur wel weg. Of neem je emmer mee naar huis en maak hem daar leeg en schoon.
De emmer-kakkende-mens, ze bestaat helaas. Wie zijn ze? Wat drijft hen?
De zwangerschapstest was negatief.

Zaterdag 18 september: World Cleanup Day

Zaterdag 18 september is het World Cleanup Day. Natuurlijk doe ik mee, wat dacht je! Dat was ik al lang van plan vóór ik gisteren een foldertje van Gustaaf Klimt in de hand gedrukt kreeg na de yoga les. Gustaaf Klimt is ‘de boulderhal waar klimmen de kunst is en je even helemaal kunt ontsnappen aan de dagelijkse realiteit’. En wat dat met yoga te maken heeft, ontdek ik als ik hun website erbij haal: ‘Bij gustaaf bieden we ook yoga aan. Als klimmer gebruik je namelijk je hele lichaam. En hoe beter je je lichaam leert kennen en gebruiken, hoe beter je klimprestaties. Yoga kan hierbij helpen.’
Anyway, de yogales zat erop en ik besloot me voor de World Cleanup Day aan te sluiten bij deze enthousiaste club zwerfvuilruimers. (Decathlon en Slipstream ‘drone cinematography’ werken ook mee aan deze clubactie, lees ik op de flyer.)

Vanochtend scheen de zon en stapte ik goedgezind op de fiets om een ochtendje te gaan schrijven in de bib in Beerse. Dát was lang geleden! Zo kwam ik sinds lang nog eens in de Visbeekstraat bij mij om de hoek, en moest daar tot mijn ontsteltenis vaststellen dat het er weer een puinhoop was.

Weetje uit een klein artikeltje in de krant van dinsdag 17 augustus 2021: ‘Meeste afval op stranden komt van 12 merken.’
Dat wist ik al lang. Coca-Cola, Red bull en lege sigarettenpakjes staan in de top 5, had ik al gemerkt in mijn reeds gevorderde zwerfvuilvrijwilligerscarrière. (Mooie woordtip voor scrabbelaars trouwens! Geen dank. Ik weet niet eens of het een echt woord is.)
Het artikeltje bevestigt dat: ‘Coca-Cola voert de lijst aan, maar ook AB InBev scoort hoog. Bijna tweederde van de tienduizend stukken afval dat goeddoelorganisatie Surfers Against Sewage met vierduizend vrijwilligers verzamelde, bleek toe te behoren aan twaalf multinationals waaronder Coca-Cola Pepsi en AB InBev. Ook Mondelez International, moederbedrijf van Côte d’Or en Lu staat in de lijst.’

World Cleanup Day? World?? Laten we gewoon maar eens (her)beginnen in eigen buurt. Om de hoek ligt helaas alweer zooi genoeg om een paar uur zoet mee te zijn.
Mijn programma voor de 18e zal dus overvol zijn:
9.45u: verzamelen geblazen aan ‘Gustaaf Klimt’, Koningin Elisabethlei 133 in Turnhout
10u: Start wandeling naar de Stadsboerderij, een opruimactie van ongeveer 2 uur. Materiaal wordt voorzien.
12u: Komen we terug samen bij Gustaaf Klimt, wegen we het verzamelde afval en laten we onze mooiste glimlach zien aan de fotograaf.
15u: Ik gooi er nog een uurtje Visbeekstraat clean-sweepen achteraan… ik hoop op helpende handen uit de buurt! Afspraak om 15 uur aan kruispunt Jokerstraat-Visbeekstraat. Ik voorzie afvalzakken, en heb nog één grijpstok in de aanbieding. Al kan je ook zwerfvuil rapen zonder grijpstok, neem in dat geval zeker een paar handschoenen mee.
We zullen de Coca-Cola en Red Bulls van deze wereld weer eens bij de lurven grijpen.
WIE DOET MEE ???