Winterprik

Hoe zalig was dat, die winterprik met zijn witte sneeuwpracht en dat heerlijk heldere zonnetje erbovenop.
Wat een cadeau.
Ik heb me er gulzig aan tegoed gedaan, kilometerslange wandelingen gemaakt om het zonlicht in elke porie en hersencel door te laten dringen met zijn oppeppend effect. Pure antidepressiva tegen de winterblues. Ik kon het gebruiken, en ik ben vast niet de enige.

En ja oké, het was kak om erdoor te moeten fietsen, en het was soms akelig glad, maar gelukkig is dat allemaal zonder scha en schande gepasseerd en heb ik braaf mijn helm gedragen voor de zekerheid. Dat zou ik natuurlijk altijd moeten doen maar mijn gezond verstand ligt soms ook in een diepe winterslaap.

Over winterslaap gesproken trouwens, toen ik op zo’n lange wandeling ergens languit op een bankje lag te genieten van de zon, keerde de ene wandelaar die ik hoorde passeren op haar stappen terug. Pas toen ze vlak naast me stil leek te blijven staan, piepte ik eens door mijn oogharen tegen de zon in. ‘Alles goed met u?’, vroeg ze. Waarop ik een lachje niet kon onderdrukken. Ik lag daar zalig te genieten, maar het had er blijkbaar verontrustend uit gezien. Toch lief dat ze even kwam checken. En toen ik haar nadrukkelijk verzekerd had dat alles prima was, wandelde ze verder.

Nog een leuk neveneffect van al die sneeuw: er was amper zwerfvuil. Het was in ieder geval niet te zien. Ik kon dus volop genieten van de schoonheid van de natuur zonder dat de aandacht van mijn geoefende zwerfvuil-blik naar rondslingerende blikjes en andere viezigheid gezogen werd. 

Maar mooie liedjes duren niet lang. De sneeuw smolt, de zon verdween en het zwerfvuil toonde zich weer in vol ornaat. Ik vond zelfs een spiksplinternieuwe schoen, je kan het zo gek niet bedenken. Die schoen heb ik maar even op een paaltje gezet, misschien is het echt een verloren voorwerp en fietst de eigenaar de route nog eens terug. Als de schoen volgende week nog op dat paaltje ligt, dan rijg ik hem onherroepelijk aan mijn prikker en gaat hij de zak in.

Gelukkig is er ook goed nieuws te rapen op zwerfvuilgebied. Minister Demir belooft strenger te straffen – de titel van het krantenartikel klonk niet mis te verstaan: ‘Geen medelijden met asociaal gedrag: meer boetes voor zwerfvuil in 2023’ – en ook op VRT NWS stond een artikel: Strenge aanpak zwerfvuil en sluikstort in Turnhout loont: tien keer zoveel sancties.
Van mij mag het, want er is geen enkel excuus voor het achterlaten van zwerfvuil en sluikstort.
Ooit komt er een tijd dat ik niks meer te ruimen heb. Tot die tijd doe ik gestaag voort. Hoop doet leven. 

In de aanbieding

Voor wie nog niet alles in huis heeft voor het grote feest vanavond, gratis af te halen bij mij:
ontbijtbord met prachtig ‘for you’ design
bijpassend lepeltje
halve fles rose
een zwartgouden flacon Million van Paco Rabanne voor wie nog een cadeautje zoekt
drie vijfgangen menu’s (zie hieronder)
En voor wie morgen nog klusgoesting heeft: een massa schroeven, bouten, moeren, koppelstukken, breekmes, schrijnwerkerspotloden… alles nieuw.

Dat vond ik allemaal op mijn laatste opruimrondje van dit jaar (behalve die vijfgangenmenu’s), en zo kwam ik weer met een volle zak zwerfvuil thuis.

Verder nog in de aanbieding:
– die drie vijfgangen menu’s dus, wegens een door ziekte van zeven naar vier geslonken tafelgezelschap vanavond. Af te halen op eenvoudig verzoek. Of je komt gewoon gezellig bij ons aan tafel zitten, er is plaats.
– een handvol chocoladereepjes.
Aan complimentjes en aanmoediging op mijn opruimrondes was ik al wel gewend, maar vandaag gebeurde er iets verrassend nieuw: een mevrouw stopte om me te bedanken voor het zwerfvuilrapen, stapte van haar fiets af, grabbelde in haar fietstas, en zei: ‘en daar ga ik u voor trakteren’, waarop ze me die chocolaatjes in de hand duwde.
Zo lief!
En zo gebeurt er altijd wel iets als je aan het rapen bent.
Verder ben ik ook verheugd u te kunnen melden dat het probleem van de uitgelebberde elastiek, waardoor de zwerfvuilzakken uit de ring vielen als ze wat te zwaar werden, ook verholpen is intussen. Een paar stevige knijpers deden de truc.

Vier goed vanavond, maak het niet te laat en niet te zat, schiet geen vuurwerk af, en ik wens u allen van ganser harte een gezond en proper 2024! 🎇

Jaaroverzicht in zesentwintig letters – 2023

Ingrid was me weer te snel af met haar jaaroverzicht in 26 letters. Zelf had ik gepland om me daar pas de 31e aan te zetten, maar zoals altijd krijg ik van Ingrids blogs zoveel schrijfgoesting, dat ik er meteen in vlieg, ik heb toch tijd deze keer. Andere keren raakt de opborrelende inspiratie vaak niet verder dan wat snel neergepende kribbels op losse velletjes papier. De meeste ontstijgen die embryonale vorm niet eens naar een volwaardig blog.
Ook knap van Ingrid: ze slaagt er steeds in de dingen compact en gebald te verwoorden. Ik heb altijd veeeeeel meer woorden en zinnen nodig, ik kan niet kiezen, ben slecht in schrappen. Dus kom ik ook niet toe met 26 letters. Een bijwijlen stotterend eindejaars alfabet dus.

Antwerpen. Veel naartoe geweest dit jaar. Decompressie-dag na de werkweek. Heerlijk altijd daar, er valt altijd wat te ontdekken.

Bingen. Ik wou persé The White Lotus en Succession zien. Twee series op Streamz, maar ik heb geen Streamz account, wegens te gevaarlijk (zie V). Dus heb ik me deze kerstvakantie een maandabonnementje gegund en heb in één lange avond en nacht The White Lotus helemaal uitgekeken. Om halfzes ’s ochtends ben ik zeer content gaan slapen, het voelde net als vroeger na een zeer sporadische maar o zo bevredigende lange leesnacht.
En B B B Bootman, weet je nog? Die job die niet doorging. Ook daar staat nog altijd een blog van in de steigers tussen de concepten. Maar ach, dat is ook allang weer oude koek. Al wreef iemand me het laatst nog onder de neus om te argumenteren hoe wispelturig ik kan zijn. Tja, zie T van traumaatje. Zoiets doet gekke dingen met een mens. Sindsdien is vrijheid mijn hoogste goed.

Cargo ship cruise. De onvergetelijke tocht naar Finland met de Kraftca.

Drop the story. Mijn lijfspreuk voor het komende jaar. Drop the story, doe je ogen open en kijk rond. Hier, nu.
En ook de D van Dikke Boeken. Ingrid houdt er blijkbaar niet meer van, maar ik wel! Noodgedwongen – zie de H – konden we deze vakantieweek niet weg, dus had ik mezelf op een flinke stapel boeken getrakteerd uit de bib, onder andere Welzijn van Nathan Hill, 650 pagina’s. Ik ben er nog niet aan begonnen, maar ga het zeker lezen, al was het alleen maar omdat ik zo geweldig genoten heb van zijn eerdere roman ‘The Nix’. Ja Ingrid, ik hou wel van dikke boeken. Misschien toch binnenkort nog eens een nachtje doorlezen. Daar word ik erg gelukkig van.
Qua dikke boeken blijft een vakantie lang geleden in Kreta de mooiste herinnering: de meer dan 900 pagina’s tellende baksteen De ontdekking van de hemel van Harry Mulisch heb ik toen aan het strand verslonden alsof het een luchtig flutromannetje betrof.

Enjoy your day. Nog even geduld en verder lezen. Straks snap je het wel.

Familie. Ik heb drie geweldige kinderen en twee fantastische zussen, maar het zijn toch mijn twee schoondochters die bij de F van familie met de pluimen gaan lopen. Die twee formidabele dames hebben mijn kinderen het besef van familie bijgebracht. Van mij hebben ze dat niet geleerd, want ik was er zelf erbarmelijk slecht in. Nu pas, nu ik zie hoe hard ze hun best doen om er op alle grote familiemomenten bij te zijn, besef ik hoeveel ik mijn eigen ouders en wellicht grootouders tekort heb gedaan.
Maar wat ben ik dankbaar voor al die fijne familiemomenten die er nu zijn. Niks leuker dan aan een rijkelijk gevulde tafel te zitten en genietend je blik te laten rusten op al die geweldige kinderen, schoonkinderen, zussen, neefjes, nichtjes, grootouders, schoonbroers en schoonzussen.
En toen Wim en ik van hen een ontbijtbon kregen, smolt ik al helemaal. Hebben we het al bij al zo slecht nog niet gedaan misschien.
Lieve L. en B., we zijn zo blij met jullie!

GR 5. In 2024 gaan we verder op dit avontuur. De Alpen over.

Hendrik. Bij gebrek aan Swiekes Black Out, heb ik mezelf een Straffe Hendrik ingeschonken toen ik aan dit blog begon. Lekker, maar er gaat niks boven die Swiekes. We vinden het nergens meer. Wim kreeg van de brouwer de laatste flesjes die hij nog op de plank had staan gratis mee, want ze waren over datum. Toch eens horen bij de schoenmaker – zijn schoonvader blijkt dat Swiekes bier te brouwen – hoe het nu zit met die Black Out. Komt het nog goed?
(Nu ik hier toch over bezig ben… misschien eens kijken op hun website. Yes! Er is nog Black Out, maar dan wel ‘whisky barrel aged’. Tja, slechter zal het er niet van worden hè? Meteen maar een sixpack besteld om eens uit te proberen. Waar zo’n eindejaarsblogje al niet toe leiden kan 😜)
Hond. (zeg niet dat je niet gewaarschuwd was voor het occasioneel gestotter). De H van hond dus. Onze Billie. Ze is nog niet veel aan bod geweest in de dieren-conversatieblogjes tussen Ingrid en mij, al valt er over Billie veel te vertellen. Lief beest, een knuffelhond bij uitstek, maar nooit geleerd hoe ze met andere honden om moet gaan. Dus doet ze dat blaffend en bijtend en bijgevolg kunnen we haar moeilijk kwijt als we eens weg willen.
Vandaar dat ik nu thuis zit, terwijl ik zo graag met het busje op stap was gegaan.
Maar we vonden geen oppas. Billie’s superlieve oppassers waren beiden zelf weg, en op Pawshake vond ik ook geen oplossing.
Ik had mezelf wel opgepept dat een week thuis met dikke boeken en lange binge-nachten ook oké zou zijn, maar was toch liever weg geweest. Tja, dat is de consequentie van een adoptiehond natuurlijk. Je steekt zo’n beest niet zomaar ergens onder een cafétafeltje – hoe graag ik dat zou willen.

Ingrid. Who else? Super blogcollega. Van haar onovertroffen reeks ‘In de vissenkom’ ben ik nog steeds onvoorwaardelijk fan. Wou dat ik zo ad rem en doeltreffend kon schrijven.
Tevens enorme aanjager van ideeën en inspiratie. Nu daar nog iets mee DOEN! Want van uitstel komt altijd weer afstel en zo ligt al die inspiratie weer stof te vergaren. Verspilde moeite, want ook de muze heeft een houdbaarheidsdatum. Dan lees ik oude krabbels terug en denk bij mezelf: waar gíng dit over?
Dankjewel voor al je schrijfaanmoediging, Ingrid! Dank voor het lees- en schrijfplezier, en dankjewel om mij in je jaaroverzicht onder de M te stoppen 🤗
Lees hier Ingrids blog.
IJsberen. (Hoort dat nou bij de I of bij de J? Een mooi tussen wal en schip gevalletje.) Mijn duik in de Oostendse zee afgelopen november met Haïke van Koud&Krachtig is me bijzonder goed bevallen. Gisteren inspectie gedaan van de zwemvijver die misschien de uitvalsbasis wordt van twee Turnhoutse ijsberen. To be continued.

J. Mijn lieve en geweldige tweede zoon die zo’n zwaar jaar heeft gehad, dat altijd positief en zonder een greintje zelfbeklag gedragen heeft, er gelukkig ondertussen bijna helemaal van hersteld is, en ondanks al die miserie met vlag en wimpel geslaagd is voor zijn studie. J, je bent geweldig.
En precies hetzelfde geldt natuurlijk voor W en S. Superkindjes 🤗

Kindjes? Superkindjes!! 🥰

Luchtgitaren, bloembakken, pipigate en zattemansklap. Het was me het jaartje weer wel. Niks beters om zich mee bezig te houden misschien?
Check vooral ‘Katrien van Politiek PR’ op Instagram voor de nodige subtekst bij al deze uitschuivers.
Ook de L van Leven, en zorgelijke regels daarover bij Ingrid.
Ach Ingrid, hoe te leven?
Een vraag waar we ons allemaal dat hele leven lang mee bezig houden.
We doen allemaal maar wat, wij zijn allen gebrekkige mensjes die veel mededogen nodig hebben. Ondertussen klunzen we onverdroten voort.
Vorig jaar heeft een verhaaltje van Leo Babauta (schrijver van zenhabits.net) over een meisje dat ophield met het beschermen van haar fictieve diamant me erg gecharmeerd. En dan vooral deze zin over wat er gebeurde toen ze daarmee ophield: ‘So from that day, she would go about her day, enjoying herself, and trying to make the world a better place’.
Dat lijkt me een mooi devies om bij te leven.
Now, drop the story en go about your day. Enjoy yourself and try to make the world a better place. Ga plasma geven, ruim zwerfvuil op, geniet van het geluk in de kleine dingen die voor je neus liggen. Zoek het niet te ver.

Mediteren. Meer mediteren dit jaar! Daar word je erg gelukkig van.
Mediteren, bewegen en schrijven. De heilige drievuldigheid die ik goed moet bewaken voor een dagelijkse dosis geluk.
Maar ook de M van mailbox. Nagel aan de doodskist. Het houdt nooit op, die stroom aan berichten waar weer vanalles mee moet. Daar word je dus níet gelukkig van.
(maar terwijl ik hier zit te schrijven en ondertussen tien tabbladen heb openstaan bij wijze van research voor dit blog, dienen de oplossingen voor sommige problemen zich – zie ook het Swiekesprobleem hierboven – vanzelf aan: rondsurfend stuit ik op een ander schrijfsel van bovenvermelde Leo Babauta: Mastering your Inbox as a Spiritual Practice heet het. Wie weet biedt het oplossingen voor de nagel aan mijn doodskist. Ik zal het eens kritisch doornemen – als ik tijd over heb nadat ik mijn inbox weer de baas geworden ben.)

NEE!! Een huurprijsstijging van zomaar liefst 150% voor de zaal waar ik mindfulnesstraining geef! Break-even draaien vond ik prima voor die trainingen, ik hoef er niet echt aan te verdienen, maar erop toeleggen, daar word ik niet gelukkig van.
Dus zal mijn prijs omhoog moeten helaas.
En bijna vergat ik het belangrijkste bij de N: Now and Then. Het mooiste liedje van het afgelopen jaar. Het heeft dagenlang op repeat gestaan bij mij.

Oorlog. Zoveel oorlog in de wereld, op zoveel plaatsen. Er valt niet naast te kijken. Het kruipt onder mijn vel en is beangstigend. Hoe moet dit ooit nog goed komen?
Het leed van al die verloren kinderen, babies, vaders, moeders.
Een psychiater zonet op het nieuws: ‘I see cruelty that I have never seen before.’

Plasma Donor Date. Zonet met manlief samen plasma gaan geven. Tenminste, dat was de bedoeling, tot bleek dat ik zelf nog een maandje moest wachten voor ik weer plasma mocht doneren na de preventieve coloscopie in september. Niets aan te doen. Toch kregen we allebei het beloofde filmticket bij de rodekruisactie #donordate. Zo kunnen we binnenkort nog eens samen naar de film en nagenieten van onze goede daad. Moest je zelf nog zin hebben om een goede daad te doen en plasma of bloed te gaan geven: je kan tot 30 december nog terecht voor je eigen #donordate en filmtickets scoren. Doen!

Q. Altijd weer lastig in zo’n overzicht. Wat moet je ook met die letter? Tourette-gewijs plopt bij mij meteen de ‘zin’ I82QB4IP boven. Inzendingen welkom via het contactformulier. Onder de juiste oplossingen wordt een prijs verloot.

Roma. Binnen één week tijd hoor ik van twee mensen hoezeer ze genoten hebben van een concert in de Roma. Ik zal dat toch eens zelf moeten gaan uitproberen.
Rotterdam. Zeer lezenswaardig boek van Arjen van Veelen dat mijn zus me in de handen duwde en dat ik in één ruk heb uitgelezen. Met zijn 346 pagina’s nog wel niet echt dik te noemen, Ingrid 😉 Rotterdam is de stad waar mijn vader opgroeide, ik voel er wel een band mee, en wil zeker die ‘Smickel Inn Balkon van Europa’ waarover van Veelen schrijft eens gaan checken. Een snackbar op de Maasvlakte met vrij zicht over het water? Daar moet ik zijn.
Het Sunrise Appartement in de woontoren De Rotterdam wil ik ook wel eens zien. Het is de airbnb kamer van de openingsscène uit dit boek en klinkt als een droom.

Schrijven. Meer schrijven dit jaar! Daar word ik erg gelukkig van. En Succession uitkijken binnen de maand. Dat valt nog niet mee: vier hele seizoenen van elk bijna tien episodes, dat binge je niet in een nachtje weg. Maar het leven is aan de volhouders, nietwaar?

Traumaatje. Alweer een jaartje meer eelt over gekweekt. Al bezorgde een onverwachte ontmoeting me prompt hartkloppingen. Daar schrok ik wel van. Hoe diep zoiets blijkbaar in je lijf kruipt.
Maar dat traumaatje van mij zinkt gelukkig in het niets bij de toestand in de wereld. Zie de O. Dat zet alles weer in het juiste perspectief.

Uitstapjes met ons busje. Meer dan twintig waren het er dit jaar. Soms niet verder dan de eigen achtertuin, een enkele keer wat verder weg. We worden daar allebei erg gelukkig van.
Het bedje blijft wel erg smal.

Visvriendje. Ook alweer zo’n blogje dat de embryonale fase van losse kribbels nooit ontstegen raakte. Het was alweer van begin november geleden dat Ingrid een blog schreef over haar logeervis en hoe die nood had aan zout en een vriendje. Daarop begonnen bij mij zoveel ideetjes te stromen, maar ik heb ze laten verpieteren en nu is er bijna niets meer van over. Behalve dat ik nog weet dat ik had willen vertellen hoe onze hond Billie en onze rosse kat Sam nu al meer dan twee jaar samen onder één dak leven – elk heeft zich een verdieping toegeëigend – en nog steeds gezworen vijanden zijn. Geen van beide zou een vriendje verdragen, zelfs niet van hun eigen soort. Toen het laatst per ongeluk toch tot een close encounter kwam – Sam kwam, geheel tegen haar gewoonte in, normaal is ze superhard op haar hoede, gewoon de trap af gewandeld terwijl Billie in de woonkamer was – vreesde ik dat het katje onherstelbare schade op zou lopen, zo bruut vloog Billie op haar af en overmeesterde het schreeuwende mormeltje met een paar slagen van haar poten tot Sam hulpeloos op haar ruggetje lag met die grote hond dreigend over haar heen. Gelukkig hield geen van beide er zware verwondingen aan over, maar sindsdien is Sam toch weer haar eigen wantrouwige behoedzame zelfje.
Anyway, over dieren en vrienden had ik speciaal voor dat blogje dat er nooit van gekomen is een artikel uit De Morgen magazine bewaard over die soms onverklaarbaar diepe liefde (en rouw) van mensen voor dieren.
Deze passage markeerde ik met dikke strepen fluo: ‘Bovendien accepteren dieren ons zoals we zijn. Als je geen geld meer hebt of zwaar ziek wordt, verdwijnen sommige vrienden als sneeuw voor de zon. Mensen zullen je misschien de rug toekeren, maar een dier vindt je altijd prima zoals je bent. De hond legt zijn kop op je schoot en zal je nooit het gevoel geven dat je een loser bent. Die dynamiek zorgt ervoor dat we ons geliefd voelen en dat het leven een beetje lichter aanvoelt. Niet dat je meteen je hele leven weer op het spoor krijgt, maar de nabijheid van een dier zal je wel vaak een weldadige glimlach bezorgen.’ En let op, want nu komt het, Ingrid. ‘Ik heb het nu wel specifiek over zoogdieren. Een vis kan je moeilijk knuffelen, hoewel uit Amerikaans onderzoek blijkt dat naar een aquarium turen ook een bloeddrukverlagend effect heeft.’
Hah!
Tot zover dus alsnog een verkorte versie van de nooit-het-licht-gezien-hebbende vriendjesblog. Waar jaaroverzichten al niet goed voor zijn hè, ik sta er zelf van te kijken. Nu kan eindelijk ook dat bewaarde artikel weg. Opgeruimd staat netjes, en zo zit ik hier ter plekke dus 2023 op te ruimen om schoon schip te maken voor 2024.
En dan nog een voorlaatste keer in de stottermodus voor de V. Want dat is ook de V van Verslaving. Omdat ik daar vatbaar voor ben, heb ik me uit het Netflix-account laten zwieren waar ik al zo lang een beetje illegaal op meesurfte, en zeg ik ook die Streamz-account zo snel mogelijk op. Maar eerst Succession uit kijken 🤓

Website. Ik word een beetje ongelukkig van mijn eigen website. Ondanks alle pogingen tot herstel zitten er een paar lelijke bugs in ineens: bepaalde tekens of emoji’s herkent het systeem niet meer. Ik kan ze wel gewoon typen, maar even later zien ze er in een gepubliceerde blog helemaal anders uit. Rommelig, onaantrekkelijk en al een tijdje ook wat oubollig. En op mailtjes reageert mijn webmaster al niet meer. Komt dit nog goed?
Erg bevorderend voor het schrijfplezier is dat ook allemaal niet.
Water. (laatste stotterhapering, beloofd) Ondanks alle waterellende die we gezien hebben op het nieuws en zelfs bij goede vrienden, blijf ik water magisch vinden en zou ik er best ooit aan/in/op willen wonen. Water… ik word er erg gelukkig van.

X. Ik zat er al nooit op toen het nog Twitter heette, en laat het nu ook lekker aan me voorbijgaan. Die openbare toog – of riool zo je wil – van ongelukkigen en misnoegden.

Y. Y = Why? Waarom zit er een Y in mijn alfabet maar meer nog: waarom blijft er oorlog in de wereld? Onbegrijpelijk. Machtsgeile wellustelingen – om niet te zeggen narcisten en psychopaten – houden de wereld in hun greep en ik weet begot niet wat ervoor nodig is om dergelijke ellendelingen een halt toe te roepen. Democratie? Als het daar al niet te laat voor is.
Houd België met uw stem alstublieft vrij van Wilders-scenario’s.
Oh ja, en de Y van Yoga natuurlijk, hoe kon ik dat nu vergeten? Wekelijks een uurtje, hoognodig ter onderhoud van een lichaam dat een vijf als voordeur heeft. Een beetje soepel blijven, dat is belangrijk.

Zwerfvuil. Het is goed voor mijn dagelijks stappenquotum, maar verder word ik er niet gelukkig van. Gisteren heb ik vijf volle zakken geraapt en vandaag, op de route die ik afgelopen week al twee keer onder handen heb genomen, had ik weer een volle zak. Om moedeloos van te worden. Het nut van de beweging wordt volledig teniet gedaan door de zinloosheid van de exercitie.
De gekste dingen vind ik: niet een maar twéé siervelgen, een vol pakje sigaretten (alvast voor de goede voornemens om per 1 januari te stoppen met roken?), luiers, een porseleinen bord, veel te veel bommetjes, compleet doorweekt, ongebruikte pakjes mondmaskers, een fles lenzenvloeistof, een fietsslot, een twintig frank stuk en één gette die even later van mijn eigen husbandy bleek te zijn… verloren op zijn wandeltocht met Billie. Zo is de cirkel weer rond.
Maar al dat zwerfvuil rapen is compleet nutteloos en zelfs contraproductief, aldus Arjen van Veelen, hierboven genoemde schrijver van Rotterdam.
Wij zwerfvuilrapers zijn volgens hem medeplichtig aan het verhullen van de schade die al dat plastic veroorzaakt aan het milieu. Want doordat we het opruimen, wordt het probleem minder zichtbaar en dus minder prangend, en kan de plasticindustrie lekker doorgaan met doen alsof er weinig aan de hand is.
Maar wat moet je dan? Laten liggen is geen optie, ik kan de aanblik niet verdragen.
Dus ruim ik op en probeer de moed erin te houden. De nieuwe MijnMooieStraat app is daarbij een prachtig hulpmiddel. Maar de versleten elastiek van de ring die mijn zwerfvuilzakken openhoudt is dat niet. De zakken vallen eruit als ze nog niet half gevuld zijn. En de tenniselleboog die ik voel opkomen door al dat geprik en gesjouw helpt ook niet.
Maar ach, de vakantie is alweer bijna om, het jaar is bijna uit, bloemen verwelken en scheepjes vergaan, maar al dat zwerfvuil blijft eeuwig bestaan.

En hoe verdorie kom ik nu van een jaaroverzicht weer uit bij dat zwerfvuil geneuzel? Sorry daarvoor.
Voor iedereen alvast een fijne jaarwisseling en de beste wensen. Maak er iets moois van.
(En ga plasma geven, mediteren of zwerfvuil rapen 😅)

Zwerfvuil? Geen excuus!

De stad bood haar zwerfvuilvrijwilligers een receptie aan als dank voor al die onbaatzuchtige uren eindeloos troep van anderen opruimen. Duizenden zakken zwerfvuil verzamelden ze met zijn allen en het houdt nooit op.
In de prachtige typistenzaal van Turnova werden we ontvangen met bier, wijn, bubbels, fris en fijne hapjes. Goodies en speeches waren er ook.

Daar hoorde ik dat de eerste boetes en zelfs taakstraffen uitgedeeld zijn voor de lelijkaards die hun troep achteloos overal neerpleuren. Dat stemde me tevreden en hoopvol. Want echt, er is geen enkel excuus voor zwerfvuil. Ik kan met de beste wil van de wereld geen enkele reden bedenken die als verzachtende omstandigheid à décharge zou kunnen gelden. Slechte opvoeding? Slechte vrienden? Crime passionel? Te zwaar om te dragen? Geen tijd? Nee, je rommel achterlaten waar het je past, dat is puur je-m’en-foutisme, en niks anders.
Dus kom bij mij niet zeuren als je een boete krijgt. Je had hem zo eenvoudig kunnen voorkomen, en hopelijk leer je eruit.

Ik voelde me helemaal thuis op die receptie. Onder zwerfvuilvrijwilligers was ik meer op mijn gemak dan op de gemiddelde artsenreceptie. Het moet zijn dat ik meer gemeen heb met de doorsnee zwerfvuilruimer, haha!
Het was een leuke boel. Veel grijs haar, enkele mensen met een beperking, maar ook enkele jonkies en fanatiekelingen. Allemaal schoon volk met een hart voor hun leefomgeving. Stuk voor stuk hadden ze één ding gemeen: ze konden het zwerfvuil gewoon niet meer aanzien en waren in actie geschoten.

De gemeente ondersteunt die actie waar ze maar kan. Bij binnenkomst vloog iedereen op het MooiMakers-standje af: we kregen allemaal een jas, er werden handschoenen en prikstokken uitgedeeld en via de tombola maakten vijf mensen kans op een heus zwerfvuilkarretje. Helaas was ik niet bij de gelukkigen! Ach, volgend jaar een nieuwe kans zeker?
Ik won wel een metalen ring, die handiger dan de plastic ring die ik nu heb om de vuilzak open te houden. Als de zak zwaarder wordt, kon de plastic ring die niet meer houden en viel ze eruit. De metalen ring brengt dus hopelijk een stuk verbetering, maar ik heb ze nog niet uit kunnen proberen.

Het was ook leuk om de mensen eens te zien achter al die mails die maar heen en weer flitsen. Ann Bruyninckx, ‘de moeder van de zwerfvuilvrijwilligers’, en Peter Wouters die onvermoeibaar rondrijdt om overal volle zwerfvuilzakken en gemelde sluikstorttroep op te halen.
Het doel? Zwerfvuil de wereld uit krijgen. Wij geven niet op. Elk jaar eens in de watjes gelegd worden is meer dan genoeg daarvoor. En een zwerfvuilkarretje please.

Zin om ook zwerfvuilvrijwilliger te worden? Meld je aan!

Zwerfvuil, 2 januari 2023

Zwerfvuil anno 2023: niks nieuws onder de zon.
Of eigenlijk moet ik zeggen: niks nieuws onder de grijze lucht want de zon had vandaag geen goesting.
Wel veel zwerfvuil. Niks nieuws dus: bierblikken, andere blikjes, de restanten van fastfood en junkfood (of is dat hetzelfde?), sigarettenpeuken, wc papier, servetten, kroonkurken, karton, snoepzakjes, chocoladewikkels,…

Even later: een volle fles eau de toilette, nog helemaal in de ongeschonden verpakking! Ongewenst en zodoende onderweg gedumpt cadeau? Of per ongeluk uit een tas gegleden?
Ernaast: een lege strip pijnstillers. Je moet die kater met iets bestrijden hè.
Maar de grootste verrassing lag verderop: het stuk Visbeekstraat waar ik naar op weg was omdat het er zo vuil bij lag, was al helemaal opgeruimd. Iemand was me voor. En die iemand had maar liefst vier volle zakken klaargezet om opgehaald te worden.
Toch iets nieuws onder de grijze hemel. Toen brak de zon heel even door.

#WorldCleanupDay: Zeven Zakken vol Zwerfvuil

U had nog een update van me tegoed over het resultaat van de zwervuil-opruimdag van 18 september.
Dat kan kort en bondig: twee stoere madammen met lak aan de regen, anderhalf uur zwerfvuil ruimen en kletsen, en een volle ZEVEN zakken up gecleand. Erg hè!
En ik dacht nog wel dat het mee zou vallen: twee dagen ervoor had ik nog langs de route gefietst die ik van plan was onder handen te nemen en het leek of iemand me al voor was geweest. Veel lag er niet meer. Gelukkig maar, want er was dus slecht weer voorspeld voor de opruimdag zelf. En die voorspelling kwam ook helemaal uit.
Tegen het einde regende het zelfs zo hard dat een selfie maken er niet meer in zat.
Geen bewijs dus van onze noeste arbeid, tenzij de zakken die we achtergelaten hebben aan begin- en eindpunt van onze zwerfvuiltocht. Ga maar kijken als je ons niet gelooft.
Op het einde waren we de regen uiteindelijk wel beu. En het zwerfvuil ook.
Maar het zag er wel veel beter uit.

Ja, ik wil. (een poetskar)

Er is iets aan de hand in zwerfvuilland. Ik ben er nog niet helemaal achter wat het is, maar dát er iets is, is onmiskenbaar. Er ligt veel minder zwerfvuil.
Sinds ik terug ben van vakantie ben ik nog niet één keer zwerfvuil gaan rapen. Natuurlijk ligt dat deels aan de heerlijke zomer waarin er zoveel leuks te doen is dat aanlokkelijker is dan zwerfvuil rapen. Maar het ligt vooral aan het simpele feit dat er veel minder zwerfvuil ligt. Dus irriteert het me minder en juist die irritatie is vaak de aansporing tot een opruimtoertje.

Minder zwerfvuil kan slechts belangrijke twee oorzaken hebben. Óf er wordt minder weggegooid, óf er zijn meer zwerfvuilvrijwilligers actief. En aangezien ik weinig fiducie heb in de eerste menssoort, ga ik voor optie twee. Er zijn meer goedzakken die andermans troep opruimen. Waarvoor dank! Wat is het fijn om te zien dat zwerfvuil geen hopeloze zaak is.
Ooit komt alles goed, nietwaar?

Maar het is niet omdat het al behoorlijk goed is, dat het niet nog beter kan. Dus natuurlijk ga ik weer zwerfvuil ruimen als mijn agenda niet meer bol staat van leuke dingen.
In dat kader heb ik een verzoek.
En dat luidt als volgt: ik wil ook zo’n poetskar als Danny! Danny is namelijk supervrijwilliger, en daarom werd hij door de stad in de bloemetjes gezet met een nieuwe poetskar. Lees het zelf maar in dit artikel op vrt.nws.
Ik weet niet hoeveel zakken Danny al heeft opgehaald, en ik kan vast bijlange na niet aan hem tippen, maar ondertussen heb ik wel geleerd dat er 200 zwerfvuilvrijwilligers zijn en dat we met zijn allen jaarlijks bijna 2600 zakken vol met zwerfafval vullen. Een fraai resultaat. Hoeveel zakken daarvan van mij zijn, heb ik natuurlijk niet bijgehouden. Zelfs voor een dochter van een boekhouder zijn er grenzen aan de cijfers en de lijstjes van wat een mens wil bijhouden.

Maar het interessantste wat ik leer uit dit artikel staat in de laatste alinea: ‘In oktober worden de zwerfvuilvrijwilligers allemaal in de bloemetjes gezet met taart en koffie. De schepen verklapt dat er dan nog een drietal karren zal verloot worden onder geïnteresseerde vrijwilligers.’
Mag ik hierbij mijn interesse kenbaar maken?

Vetzakken

Het zou ironisch geweest zijn als het niet zo schrijnend was: op het nieuws hoor ik hoe mensen ’s zondags bij de bakker minder kopen dan vroeger omdat de prijzen zo verhoogd zijn. Even later vind ik een volledig brood op mijn zwerfvuilrondje.
Verder spaar ik bijna een fiets bij elkaar: voor- en even verderop achterlicht, koptelefoon (onmisbaar op de fiets) en fietstas vind ik allemaal onderweg.
De stad maakt het haar zwerfvuilvrijwilligers ondertussen onbedoeld moeilijk door de bermen ‘mooi’ af te maaien: nu moet ik blikjes in elfendertig gruzelementen bijeenrapen, wat nóg meer werk is dan al die blikjes apart. Het zijn er zoveel.

Een gebroken porseleinen bord.
Het onvermijdelijke McDonald’s meal, allé toch de veel te omvangrijke verpakkingsresten ervan. Waarom moet dat in honderd doosjes en zakjes en bekers met dan nog eens tien servetten erbij?
En een lege pilstrip. Goedzo. Zwerfvuilveroorzakers, gelieve zich te onthouden van voortplanting. Ook een lange termijn oplossing van het zwerfvuilprobleem ?
Wie zouden dat trouwens zijn, die zwerfvuilveroorzakers?
Vetzakken. Dat schrijft Els Van Doesburg er toch over in haar column in De Morgen op 13 mei jongstleden waarin ze de geestesgesteldheid van de zwerfvuilverzoorzaker fileert.
Ik ben geneigd het met haar eens te zijn.

Van zwerfvuil en snurkende muzes

Sorry, weinig geschreven laatste tijd, dat komt omdat ik werk.
Van werken word ik voornamelijk moe aan het einde van de dag, en al zou je denken dat al die verhalen die ik heelder dagen beluister in de geheimhouding van de spreekkamer aanleiding geven tot een hoop schrijfinspiratie, dat blijkt dus niet het geval. Merkwaardig genoeg snurkt mijn muze zich lustig door al die verhalen heen en houdt zich stokdoof, doofstom en hardnekkig slapende tegelijk.
Werken is fijn, en de praktijk waar ik momenteel vervanging doe is super, maar schrijfinspiratie oogst ik er amper.
Die moet ik dus elders zoeken. Op zwerfvuiltochten bijvoorbeeld. Van zwerfvuilruimen gaat de inspiratie weer stromen – getuige daarvan dit blogje.

Vanochtend trok ik er nog eens vroeg op uit om een vies hoekje op te ruimen dat me al een tijdje een doorn in het oog was. In de muziekloze koffiebar waar ik het liefst mijn zaterdagochtenden doorbreng, kan ik pas vanaf negen uur terecht en de dubbeldikke verse weekendkrant was gelukkig al geleverd, dus daar hoefde ik niet meer op te wachten om te kunnen vertrekken.
Het zwerfvuil was blij om me te zien: ‘neem mij eindelijk mee’ smeekte het me, en een heel blij colablikje rolde me zelfs enthousiast tegemoet over de weg, daartoe aangespoord door een fel windje dat de kop opstak.
Ook de rest van de troep lag er nog, geduldig wachtend op redding van hun troosteloze lot.
Zij blij, ik blij, want van zwerfvuil ruimen gaat mijn energie en inspiratie altijd weer stromen, al moet ik oppassen voor het gevaarlijke omslagpunt waar ik er in plaats van blij, boos van word. Boos op al die veroorzakers van dat zwerfvuil. Wie heeft vandaag al die boterkuipjes rondgestrooid? Welke vervelende hondeneigenaars doen het kakje wel in een zakje maar gooien dat zakje vervolgens in de berm?
En wanneer, o wanneer gaan we eindelijk, onder het motto ‘de vervuiler betaalt’ de McDonald’s en de Red Bulls van deze wereld zwerfvuilbelasting aanrekenen zolang zij zelf hun klanten niet willen responsabiliseren middels statiegeld?

Ik weet dus wat te doen als mijn energie- en inspiratiepeil een opkikker kunnen gebruiken. Gek genoeg weten veel mensen dat totaal niet. Dat merk ik haast elke dag in de spreekkamer. Aan wie, om welke reden dan ook, in een dip zit, stel ik vaak de vraag wat hun energiegevers zijn. En altijd weer sta ik ervan versteld hoe weinig mensen daar vlot op kunnen antwoorden. Velen hebben geen enkel benul, hebben er nog nooit over nagedacht en weten niet wat hun helpt als het even wat moeilijk gaat.
En zo zie je maar weer: er valt dus toch inspiratie te halen uit een werkdag.
Het is dan ook maar net zoals Jana Antonissen schrijft in haar column in dm.magazine vandaag: ‘Met een beetje wilskracht schuilt in zowat alles een verhaal. Schrijven is een mooi excuus om eender welke konijnenpijp in te duiken, jezelf ongevraagd overal mee te bemoeien. […] Misschien moeten we onszelf wel wijsmaken dat we meerwaarde produceren, wat rest ons anders nog?’

Konijnenpijp of niet, al dat zwerfvuilrapen heeft dus wel degelijk zin en ik bemoei me graag. Maar het kantelpunt komt altijd. Op tijd stoppen met ruimen is dan de boodschap. En dat komt goed uit, want de zak is vol en ik ben bij de koffiebar.
Die dode duif heb ik maar laten liggen.

Wees geen zwijn

Lang geleden dat ik nog eens zwerfvuil ben gaan rapen, maar na vandaag ben ik er ook meteen weer voor een tijdje van genezen.
Met dank aan een blauwe plastic emmer in de berm die, toen ik hem in de zak wou stoppen, vol mensenkak bleek te hangen. Gadver!!

Overige curiosa op deze tocht: een doos donuts, de resten van een uitgebreide frietmaaltijd met wel twintig papieren servetten en minstens vijf verschillende potjes sausen waarvan de helft onaangebroken, de verpakking van een paar ‘handcuffs’, een zwangerschapstest en drie zakken kattenbakvulling. Ja, een huisdier kost geld, en die bollen kattenbakvulling wegen zwaar door in je huisvuilcontainer. Dat zijn dure kilo’s om te betalen. Probleem?
Neem dan geen kat.
Eet je friet thuis op.
En doe ook uw gevoeg daar.

Toch is er ook goed nieuws van het zwerfvuilfront. Ik merk al een tijdje dat er opvallend minder zwerfvuil ligt. Of dat ik op bepaalde plekken wel veel zwerfvuil zie liggen, en me voorneem om daar een keer op te gaan ruimen, maar dat het bij een volgende keer passeren alweer opgeruimd blijkt. Fantastisch. Geweldig.
Dat kan maar één ding betekenen: dat er steeds meer zwerfvuilruimers actief zijn. Want in de zwerfvuil-veroorzakende mens heb ik een stuk minder fiducie..

Wie kakt er nu in emmers en gooit die vervolgens in de berm? Kak dan gewoon in de berm, dat is toch een graadje minder erg misschien. Dan spoelt de regen het op den duur wel weg. Of neem je emmer mee naar huis en maak hem daar leeg en schoon.
De emmer-kakkende-mens, ze bestaat helaas. Wie zijn ze? Wat drijft hen?
De zwangerschapstest was negatief.