De kinderen hebben ons op rantsoen gezet. Het is welletjes geweest met al dat geknuffel. Willen mijn man en ik nog een knuffel van onze kinderen – hoogst vervelend als je al bijna zestien bent – dan zullen we er iets voor over moeten hebben. ‘We zullen onze ouders eens gaan opvoeden’,  sluiten ze een plechtig pact met elkaar aan het ontbijt.  Voortaan zal het zo gaan: wij kunnen knuffelbonnen krijgen voor goed ouderlijk gedrag.

Ze geven meteen wat voorbeelden, want ouders zijn zo traag van begrip:
‘Mama, je mag nu de tafel afruimen. Daar verdien je één knuffelbon mee.’
‘Papa, ja mag snoep gaan halen voor minstens dertig euro.’
Of deze: ‘Mama, jij mag nu mijn kamer opruimen.’
Zoon van bijna zestien verhoogt de inzet: ‘Papa, je mag een tank voor mij kopen.’

Ondertussen peuzelen wij lekkere zondagochtendpistolets, terwijl hun fantasie op hol slaat en ze aan de lopende band opdrachten verzinnen, de ene al wilder dan de andere.
Gelukkig eindigt het met een hele dikke gratis knuffel. Niet alleen van de tienjarige, maar zelfs van de bijna-zestienjarige die me normaal als een aaltje ontglipt bij elke knuffelpoging van mijn kant. Zomaar voor niks. Waarna ze braaf de tafel afruimen.

Ouders opvoeden? Een hopeloze zaak.