Mijn dromen slaan op hol. 
In de Zeno van afgelopen weekend, lees ik de woorden van een immer enthousiaste Lieven Scheire: ‘Als je kijkt naar genetica, robotica en artificiële intelligentie, dan gaat het razendsnel. De genetica is sinds 2000, toen het menselijk genoom volledig ontrafeld werd, echt uit de startblokken geschoten. Maar het tempo waaraan het nu gaat, grenst aan de waanzin. Vorige week hebben ze  eicellen gemaakt uit menselijk bloed. Wetenschappers hebben bloed getrokken bij een mens, één van die bloedcellen bewerkt met genetische technologie en er een eicel van gemaakt, die ze kunnen bevruchten met het zaad van een man. Twee mannen kunnen nu dus kinderen krijgen.’
Het gaat me niet om die kinderen van die twee mannen – al gun ik het hen van harte, het gaat me om wat Lieven met al zijn enthousiasme in me wakker maakte. 

Mijn fantasie was vanochtend al op hol geslagen: zouden we niet gewoon ons huis verkopen? Goed verkopen, want het is een mooi en fijn huis in een heel fijne straat. Heerlijke tuin en droom van een tuinkamer erbij. En dan? Dan veel goedkoper gaan wonen in het groen van de Ardennen of de Oostkantons. Zuinig leven zodat er niets hoeft behalve schrijven, mediteren en zorgen voor elkaar. Boeken lezen per strekkende meter, terwijl Wim kookt voor vrienden en familie die over de vloer komen. Nog even wachten tot minstens twee van onze drie kinderen zijn afgestudeerd. Die derde, dat redden we dan ook wel. 

Ik was dus al behoorlijk doorgeschoten in mijn fantasie en Lieven Scheire deed er nog een flinke schep bovenop.
Dus droom ik gewoon door: oudste zoon die volop in de genetica-business zit… Afgelopen weekend was ik proefpersoon voor een presentatie die hij wilde geven aan de groep studenten die de proeven uitvoert voor de thesis waar hij aan werkt. Het ging over virussen met drie pootjes, en hoe die pootjes al dan niet aan cellen hechten vooraleer de virussen de cel kunnen infiltreren. We zagen er vast uit als een stel clowns, zoals onze armen en benen in het rond kronkelden om die drie pootjes en hun bewegingen uit te beelden. Enfin, ik snapte de clou van Wouters verhaal (een heel klein beetje), en nog veel beter snapte ik zijn bevlogenheid. Wat fijn om een kind zijn weg te zien vinden en er zo van te genieten.

Dat clownsmoment kwam terug toen ik net Scheires quote las. En toen sloeg ik helemaal op hol: Wouters carrière schiet als een komeet de lucht in, van virussen of ander nanogefröbel maakt hij zijn lust en zijn leven, zijn bedrijfje boomt en ik stop gewoon met dokteren en stap in het bedrijf van mijn zoon: ik schrijf teksten voor artikels en bedrijfspromotie en zorg met mindfulness dat de jeugd niet google-gewijs gaat zweven maar geregeld met de beide voetjes op de grond landt. Een zeer belangrijke taak: hier planeet aarde! Ondertussen schrijf ik die zo verlangde roman. 

Ja, doe mij maar zo’n scenario. Waar kan ik tekenen?