* lost in space *

Corona is kut. Maar een kapotte spacebar is dat ook. En een kapotte spacebar in Coronatijd is kut in het kwadraat.
Tot zover de krachttermen. In het vervolg van dit stukje zal ik mij spiegelen aan de bovenmenselijke zelfbeheersing van onze redders des vaderlands, onze kapiteins op woelige Corona-baren, Steven Van Gucht en Marc Van Ranst.
Maar de spacebar was dus zo kapot dat er nu echt iets moest gebeuren. Een telefoontje naar de Apple helpdesk bijvoorbeeld. Dat begon nog goed: voor het wachtmuziekje kon ik kiezen tussen pop, jazz, klassiek of ‘wachten in stilte’. Drie keer raden wat ik gekozen heb.

Als het geen Corona-tijden waren geweest, had ik zelf nooit aan die spatiebalk zitten prutsen, dan was ik er meteen mee naar de locale Apple-winkel gestapt en had ik recht gehad op het gratis vervangingsprogramma voor dit bekende euvel.
Maar Apple-winkels zijn dicht, dus ik was aangewezen op een DIY-filmpje op YouTube. De mevrouw aan de andere kant van de helpdesk-lijn maakte me heel beleefd attent op het feit dat ik daardoor wellicht kon fluiten naar dat gratis herstel. Met mijn onhandige geknutsel had ik mijn eigen kansen verkeken. Bovendien zou ik de laptop een paar weken kwijt zijn en wie kan zich dat permitteren als zijn werk gewoon doorgaat in corona-tijd?
Trouwens, als ik mijn laptop een paar weken kon missen, had ik helemaal geen laptop nodig!!? (Sorry, die akelige helpdeskstemmen – wiens opdracht het vooral is om zo weinig mogelijk te helpen – werken bij mij meestal als een rode lap op een stier. Gelukkig foeter ik dit allemaal niet hardop.)

Maar hey, de zon schijnt en ik lig niet met koorts in bed, dus bij de pakken gaan neerzitten is geen optie. En een nieuwe laptop kopen voorlopig ook nog niet – your loss, Apple! Zo gauw geef ik niet op.

Ik zoek en vind de dichtstbijzijnde onafhankelijk hersteller die nog open is. Die zit in Tilburg. Ik krijg een afspraak. Waarmee zich meteen het volgende obstakel aandient: de grens.

De rit erheen is zalig: de zon schijnt, er is geen kat op de weg en uit de boxen klinkt de Classics 1000. Heerlijk cruisen. Zo kan ik uren rijden. Naar Zweden bijvoorbeeld. Voor het geval dat land beslist om alsnog in lockdown te gaan en mijn zoon niet meer thuis geraakt. (Ik kom je halen, Wouter!)

Daar doemt de grens op. Geen file gelukkig. Een vriendelijke politieman stelt me door het opengeschoven raampje zijn verplichte vragen en laat me zonder problemen door – wij essentiële beroepers verstaan elkaar.
Op het moment dat ik de grens passeer, voel ik een kick door mijn lijf gaan – alsof ik net met een koffer vol cocaïne en wapens de arm der wet te slim af ben geweest. Met een brede grijns drukt deze gehaaide boef het gaspedaal tegen de vloer en draait het volume vol open op de begintonen van Stevie Wonders uiterst toepasselijke ‘Master Blaster’. REM volgt met ‘Drive’ en ook op Simple Minds’ ‘Someone, Somewhere In Summertime’, kan ik mijn hoofd niet stil houden en blèr ik luidkeels mee.
Een kinderhand is gauw gevuld: in Corona-tijd zorgt een geslaagde grensovergang al voor een kick, zelfs al is de buit slechts een lullig laptopje.

Aangekomen in Tilburg lever ik de laptop af op de deurmat van de hersteller die Michael blijkt te heten. Michaels vriendin trekt handschoenen aan, pakt de laptop van de vloermat en ontsmet hem rigoureus – ik voel me een lepralijder. Ik maak een wandelingetje in een nabijgelegen parkje en bijt een hapje van de brownie die mijn dochter gisteren heeft gebakken maar die eigenlijk een chocoladecake moest worden, wachtend op het telefonisch verdict van Michael. En dat is niet mals: ik heb de boel zo vernacheld dat dit grapje me zo’n 350 euro gaat kosten en de laptop een tot twee dagen kwijt ben. (nu lacht Apple in zijn vuistje want ik zal zelf moeten dokken)

Het zij zo. Alles beter dan 2 tot 4 weken op Apple wachten… The Apple service these days, keeps your doctor away.
Lost in space, maar gered door Michael en met de voeten stevig op het gaspedaal cruise ik terug naar Turnhout.
Depeche Mode knalt me terug naar mijn jeugd, en declameert bezwerend: Everything counts in large amounts. En als ‘Fade to grey’ van Visage de boxen teistert, kan ik ook mijn voeten niet meer stil houden.
Op de terugweg geen uniform te zien.

#blijfinuwkot, #wasuwhanden, hou u goed en geniet van de zon???! En zoniet: BEL JE HUISARTS! Ga niet in de wachtzaal zitten, loop niet meteen naar spoed.
En druk niet te hard op uw gaspedaal. Zeker niet met een koffer vol cocaïne en wapens ?.