Het zou ironisch geweest zijn als het niet zo schrijnend was: op het nieuws hoor ik hoe mensen ’s zondags bij de bakker minder kopen dan vroeger omdat de prijzen zo verhoogd zijn. Even later vind ik een volledig brood op mijn zwerfvuilrondje.
Verder spaar ik bijna een fiets bij elkaar: voor- en even verderop achterlicht, koptelefoon (onmisbaar op de fiets) en fietstas vind ik allemaal onderweg.
De stad maakt het haar zwerfvuilvrijwilligers ondertussen onbedoeld moeilijk door de bermen ‘mooi’ af te maaien: nu moet ik blikjes in elfendertig gruzelementen bijeenrapen, wat nóg meer werk is dan al die blikjes apart. Het zijn er zoveel.

Een gebroken porseleinen bord.
Het onvermijdelijke McDonald’s meal, allé toch de veel te omvangrijke verpakkingsresten ervan. Waarom moet dat in honderd doosjes en zakjes en bekers met dan nog eens tien servetten erbij?
En een lege pilstrip. Goedzo. Zwerfvuilveroorzakers, gelieve zich te onthouden van voortplanting. Ook een lange termijn oplossing van het zwerfvuilprobleem ?
Wie zouden dat trouwens zijn, die zwerfvuilveroorzakers?
Vetzakken. Dat schrijft Els Van Doesburg er toch over in haar column in De Morgen op 13 mei jongstleden waarin ze de geestesgesteldheid van de zwerfvuilverzoorzaker fileert.
Ik ben geneigd het met haar eens te zijn.