The Year of the Van, dit was 2022.

Met de vrachtboot naar Finland varen is nog niet gelukt, het hotelletje in Mallorca staat nog op de bucketlist en in de Oostkantons wonen we ook nog lang niet. Maar met zo’n zeventien uitstapjes (heel) dichtbij of (heel) veraf, heeft 2022 zijn naam als ‘Year of the Van’ meer dan waar gemaakt. We hebben ervan geprofiteerd om er zoveel mogelijk op uit te trekken met het busje dat we vorig jaar kochten, en zijn er nog altijd superblij mee. Na al die nachtjes in dat smalle bedje in het minihuisje op wielen, heeft het geen enkel geheim meer voor ons. En of het nu naar Riel, Krabbendijke of Noorwegen was, of de zon nu scheen of het dagen achtereen regende dat het goot, ons mobiele huisje was keer op keer de perfecte uitvalsbasis voor grote of kleine avonturen. Ja, wij zijn zomaar grootgrondbezitters geworden. We hebben nu een huis aan zee, Cadzand, Krabbendijke, Oostkantons, Noorwegen… overal waar we willen. Met een bedje van 1,20 meter smal en een relatie zo stevig dat die daar zelfs bij gedijt. Met de bus doorkruisten we zes landen onderweg naar Noorwegen maar hebben we ook stiekeme wildkamerpeer-plekjes in eigen land durven ontdekken.
IJskoude nachten waarbij het topje van onze neus er bijna afvroor, ook daar draaien we ons hand niet meer voor om. En vaak volgde dan als beloning een stralende dag met staalblauwe hemel en een strakke zon.
Wat dat betreft is 2022 alvast super geslaagd, een jaar van vrijheid en ontdekken.
Verder had ik nog heel wat doelen en wensen die ook uitgekomen zijn: de mindfulnesstrainingen zijn herstart na een veel te lange Covid-pauze (en wat geniet ik weer van al die verhalen die daar boven water komen en van de vooruitgang te zien die mensen boeken als ze mindfulness integreren in hun leven), ik heb de pelgrimstocht uitgelopen die ik zomer 2021 begonnen was en ook op werkgebied kwamen veel wensen uit. Ik heb fijne, leerrijke vervangingen gedaan op plekken waar ik me terug welkom en van waarde voelde, en kwam terecht in een geweldig team. Dat heeft erg geholpen bij het verwerken van dat nare ontslag dat gelukkig steeds verder in het verleden opgeslagen raakt.

Ja, er is heel veel uitgekomen van wat ik voor 2022 hoopte.
En ondertussen gebeurden er een hoop andere dingen die het jaar markeerden. Een kind ging samenwonen – wat een mijlpaal! – ik hervatte de schrijfles aan de Academie en ik had mijn eerste privé-mindfulness klant. Dat is driehonderd procent meegevallen, wat een leuke vrouw! Graag meer van dat!
Verder ging ik weer trouwer mediteren – een stevige fond voor geluk – en elke week naar de yogales bij Ellen.
Zelfzorg kwam ook in de vorm van een geweldige nieuwe koffie- en cocktailbar in Turnhout waar ik het uurtje voor de wekelijkse schrijfles zoek maakte met een Swiekes Black Out, en in de vorm van een psychedelisch tripje waarvan ik het geheim niet aan jullie neus ga hangen maar waarvan ik in ruil voor een Swiekes Black Out steeds bereid ben een tipje van de sluier op te lichten. Grapje.

Er waren memorabele etentjes (Ferme des bruyères! Pampelonne!) en fijne WelcomeToMyGarden– en WarmShowers-gasten die in onze tuin hun tentje kwamen opzetten en aan tafel hun verhalen deelden.
Er waren zoveel verrukkelijke fietstochten, zwempartijen en wandeltochten, en ontelbare #kleingelukskes die mijn weg kruisten en waarvan ik soms een foto postte. O ja, en ik heb uren gedobberd op het water van een vennetje hier vlakbij. Geen klein maar een heel #grootgelukske!
Samen naar de film gaan: Top Gun! Zillion! Triangle of Sadness! Er waren mindfulnessretraites, er waren de vele fietskilometers naar Hoogstraten en zo weinig tijd of fut om nog te eten met daardoor het kortstondige plezier van een slank lijf. Helaas duurde dat maar net zolang als de job in Hoogstraten duurde. Er waren de openluchtfilms, de 25 boeken die ik gelezen heb en het bezoekje aan het KMSKA met dochter. Er waren de zorgen om en voor een lieve zieke vriendin.
En toen ik na de zomer eens terugbladerde naar de eerste pagina van mijn agenda om een tussenstand op te maken van het lopende jaar, heb ik meteen met hoogdringendheid een familieraad belegd. In één oogopslag werd duidelijk dat we een versnelling hoger moesten schakelen om de jaarplannen uit die wishlist rond te krijgen. Die koffie gaan drinken bij het Rijk der Zinnen in Westerlo vooraleer het terrasseizoen alweer om was, dat ging nog wel lukken. Maar het hotelletje in Mallorca waar ik zo graag naartoe wou?
De inderhaast bijeen geroepen vergadering had daarvoor niet veel tijd nodig. Met het stellig uitgesproken verdict ‘Wij vliegen niet’, veegde ze dat plan met één welgemikte klap van tafel.
Daar was ik het uiteraard hartgrondig mee eens. Maar ik wou toch ook wel heel graag naar Mallorca. Oké, het zal niet meer voor dit jaar zijn, maar je kan er ook met de boot naartoe. Dus dat plan hoeft dus nog geen stille dood te sterven, we schuiven het vrolijk een jaartje op.
En ondertussen kan ik alleen maar met een hart vol dankbaarheid terugkijken op het voorbije jaar. Wat een groot geschenk was me dat. Wat een fenomenaal grote gelukzak ben ik toch als ik dat allemaal zo rustig op een rijtje kan zetten. Niet dat ik de dipjes wil negeren en een teveel aan ’toxic positivity’ verweten wil krijgen , maar in het licht van het geheel, valt daar weinig over te zeuren. De meeste dipjes gaan vanzelf over als je ze even uitzweet. Of uitmediteert. Of whatever je ermee doet en dat jou helpt.
En ja, in 2022 was er ook heel veel zwerfvuil, laten we dat ook niet vergeten. Ook op dat vlak was het niet één en al rozegeur en maneschijn.

Voor 2023 staat alvast de vrachtbootreis naar Finland gepland die ik nog tegoed had en natuurlijk blijven we lustig met het busje door velden en wegen snorren op zoek naar de mooiste wandel- en picknickplekjes.
Verder is het plan vooral om voort te gaan op de ingeslagen weg: vrijheid, werken met zin, samen avonturen beleven en ons laten verrassen, op een stevig bedje van zelfzorg en verbinding.
En hopelijk lukt het om ook met het tweede kind dat nu afstudeert een rugzaktocht te maken, zoals ik dat ook samen met de oudste heb gedaan..
Alles past mooi onder de vlag die ik als Leitmotiv voor 2023 heb gekozen: Be the weirdo who dares to enjoy, and stop protecting your gem.

Dat laatste verwijst naar een aardig verhaaltje dat ik lang geleden las. Het klinkt als een sprookje, maar eigenlijk is het een hele goede metafoor om wat onthechter in het leven te staan. Het gaat zo.
‘So that day, she stopped trying to protect an imaginary gem. She stopped trying to be right, to be seen as good and competent and smart and perfect, to see herself as a good person at all times. She stopped thinking that other people’s words and actions had anything to do with what she imagined herself to be. She stopped trying to protect her position and self-image.
And, gently letting go of these illusions, she became happier. She would smile when someone else would start protecting their imaginary gem, and realize that their frustration or rudeness had nothing to do with her, but everything to do with the gem they were protecting. She would go about her day, enjoying herself, and trying to make the world a better place.

Voilà, het was een heerlijk gevuld jaar en dat gaan we van 2023 ook proberen te maken. De plannen zijn beraamd, de richting is duidelijk en laat dat nieuwe jaar nu maar komen.
Al houd ik altijd nog deze slag om de arm, een variant op John Lennons ‘Life is what happens while you’re busy making other plans’: Niets is zo saai als een jaar waarin letterlijk alles lukt, want lukken valt niet op als mislukken niet bestaat. En als lukken toch niet opvalt, is er ook geen reden om gelukkig te zijn.
Domweg gelukkig zijn als iets níet lukt, zou dat ook bestaan? En hoe noemen we dat dan? Misschien is dat wel ’tevreden’ zijn. Een fijn woord, want in ’tevreden’ zit ‘vrede’. Een soort van evenwicht.
Ik wens u allen dan ook van harte een saai jaar.
En tailwinds op al uw wegen.

PS: De ‘niets is zo saai..’ alinea heb ik van iemand gepikt, maar van wie of van waar, dat is me totaal ontschoten ?
Geplaatst in: Blog

2 gedachten over “The Year of the Van, dit was 2022.

  1. Els schreef:

    Martine, het lijkt alsof jouw jaar méér dan 365 dagen had ! Prachtige terugblik. Hoe kreeg je het allemaal voor elkaar ?
    Ik wens je alvast van harte een even sprankelend nieuw jaar toe vol tevredenheid en vervulling van al je wensen ?

    • Martine schreef:

      Kijk maar eens terug in je eigen agenda, Els, je zou ervan verschieten hoeveel je in een jaar doet! Dat is het leuke van terugkijken. En wees maar gerust: ik heb ook veel tijd zomaar verprutst hoor. Daarom werk ik ook niet fulltime, er is naast werken zoveel leuks te beleven, daar wil ik graag tijd voor houden.
      Ook voor jullie een mooi nieuw jaar gewenst vol liefde, dankbaarheid en tevredenheid ?

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.