Ik kan geen ei meer zien😁

26 maart 202326 maart 20236 reacties

Door de overgang naar zomertijd, zie ik dat het al kwart voor negen is als ik eindelijk ben uitgeslapen. Ik had wat in te halen blijkbaar.
Zoals altijd begin ik de dag met een kop thee in de badkamer, maar vandaag is het feest: mijn lieve man komt binnen met een enorm dienblad vol croissants, broodjes en lekkernijen. Ontbijt op bed! Wat een superlief cadeau.
De kat springt mee op bed en met zijn drietjes genieten we van al dat lekkers. ‘Er was ook roerei met spek, maar dat heb ik maar in de koelkast gezet,’ zegt mijn man. Heel verstandig, want ik ben nog niet bekomen van de overdosis eieren aan boord.
Het flesje Cava ontkurken we voorlopig ook nog maar even niet. Dat bewaren we voor aperitieftijd. Want we willen het hoofd een beetje helder houden voor alle plannen vandaag: ik wil nog een blogje schrijven en dan maar eens aan de uitpuilende mailbox beginnen en Wim gaat de keuken verven.

Wat een feestelijke dag: buiten grijs en regen, en ik lekker als een koningin in bed, dit blogje typen en mijn boek uitlezen. Best birthday ever 😋
What a guy, die vent van mij! 🥰
Ondertussen rollen de verjaardagsberichtjes binnen op mijn telefoon, het houdt niet op. Leukste bericht komt van schoonbroer: ‘Heb alle sluizen laten openzetten zodat je op tijd thuis zou zijn voor een spetterende verjaardag 🙂 Gefeliciteerd!’
(het zal door al die openstaande sluizen zijn dat het nu zo nat blijft buiten zeker)

Tot slot nog een tip in geval van ontbijt op bed: met zo’n plakrol voor kleding verdwijnen alle kruimels als sneeuw voor de zon.

Topcadeau! (zowel die vent als die nieuwe kleur 🤗)

Alles moet weg

26 maart 202326 maart 20238 reacties

Zaterdag 25 maart, negende en laatste dag op de KRAFTCA

En toen zat het erop. Ineens vloog iedereen zijn of haar eigen kant weer uit – we konden een stuk vroeger vertrekken dan voorzien, maar mijn lift zou er pas rond 9u zijn – dus ineens had ik het schip helemaal voor mij alleen. Een beter afscheid was niet denkbaar: nog even alleen op de brug, nog één koffietje met uitzicht op het water. Afscheid nemen van deze plek die ondertussen zo vertrouwd was gaan voelen, en van deze heel bijzondere week.

Zo met mijn koffiebeker in de hand, daarboven op dat dek, overzie ik de drukke werkzaamheden rondom het schip. ‘Alles moet weg’, zo ziet het eruit: nu de ene container na de andere uit het schip getild wordt, is voor het eerst de kale laadvloer zichtbaar. Zo leeg hebben we het schip nog nooit gezien.
Ik lees nog even in de weekendkrant – danku Starlink – en dan pak ik mijn boeltje in. Voor de laatste keer al die trappen af, voor de laatste keer dat gele hesje aan om, laverend tussen al die wild rondrijdende havencowboys in hun griezelige voertuigen, heelhuids bij de auto te geraken, nog een laatste blik op de Kraftca.
Op de brug en in de mess heb ik nog een kaartje gelegd om de bemanning te bedanken voor de fijne tijd en al hun goede zorgen. Want afscheid nemen hoort er voor hen niet bij, die zijn allang weer druk in de weer om de volgende trip voor te bereiden.

Vervolgens gaat de reis naar de Blauwhoefstraat om me af te melden bij de zeevaartpolitie. Daar tref ik een supervriendelijke agent, die heel geïnteresseerd vraagt hoe de reis is geweest. Hij heeft mijn medepassagiers die ochtend ook al aan zijn loket gehad en hun reacties gingen van ‘bwah, toch wat weinig kunnen zien door het slechte weer en de mist’ tot ‘fantastisch’. Ik hoor bij die laatste groep 😃
Hij wil ook even weten hoe dat zit: in België geboren zijn en toch Nederlands zijn. Tja, mijn vader werkte voor een Rotterdams havenbedrijf dat voet aan de grond zocht in Antwerpen en zodoende. Dat bedrijf was Furness, later werd dat Seaport Terminals en nu is dat het alomtegenwoordige KatoenNatie geworden. Je kunt in de haven niet rondrijden zonder KatoenNatie te zien. Grappig dat de cirkel zo weer rond is.
Voilà, ik krijg mijn paspoort terug via het schuifje onder het loket en de man wenst me nog een heel fijn weekend en ‘Alvast gefeliciteerd met uw verjaardag morgen!’ Mijn klomp breekt bijna bij zoveel attente aandacht.

Dan trekken we de stad in, we zijn nu toch in de buurt en gaan even een koffietje drinken met onze zoon. Altijd gezellig om even bij te praten en te horen wat er allemaal gaande is in die drukke en leuke levens van de jeugd.
En dan zit het er echt helemaal op. Terug naar huis, terug naar Turnhout, waar de plicht weer roept.
Een berg achterstallige mails, een stapel post, een lijst todo’s (die gerust nog even kan wachten), maar eerst: naar de verfwinkel. De keuken heeft dringend een nieuw kleurtje nodig. Ik kom thuis met wel twintig kleurstaaltjes en heb geen idee waar te beginnen. Gelukkig is mijn dochter daar een kei in. Ze heeft er echt een goed oog voor en kan heel goed beslissen. Het wordt ‘blended green’. Daar zit gelukkig nog een beetje blauw in.

zo leeg hebben we het laaddek nog nooit gezien

Vrijdag 24 maart, dag 8 op de KRAFTCA

25 maart 202325 maart 202310 reacties

HOMEWARD BOUND

De loods begeeft zich hotsend en klotsend naar de Kraftca

Donderdag 23 maart, dag 7 op de KRAFTCA

24 maart 202324 maart 20232 reacties

THE BRIDGE

Woensdag 22 maart, dag 6 op de KRAFTCA

23 maart 202323 maart 20236 reacties

DE TERUGREIS IS INGEZET

Dinsdag 21 maart, dag vijf op de KRAFTCA

21 maart 202323 maart 20232 reacties

VISIT RAUMA

Maandag 20 MAART, dag vier op de KRAFTCA

21 maart 202321 maart 20232 reacties

VISIT HANKO

Zondag 19 MAART, dag drie op de KRAFTCA

20 maart 202320 maart 20238 reacties

DICHTE MIST OP DE OOSTZEE

Terwijl de ochtend nog stralend begon – letterlijk zelfs, kijk maar naar de foto hierboven, het was alsof god een boodschap vanuit de hemel stuurde door een stralenbundel over zee te laten neerdalen – hulde de dag zich langzaam in een dichte mist.
Het genieten was er niet minder om, lees maar 🙂 (chapeau en dikke merci voor al wie moeite blijft doen om de handgeschreven kribbels te blijven lezen!! 🙏)

Tja, you can’t have it all…
Maar wel bijna 😜

Zwerfvuil? Geen excuus!

19 maart 202323 maart 2023Een reactie plaatsen

De stad bood haar zwerfvuilvrijwilligers een receptie aan als dank voor al die onbaatzuchtige uren eindeloos troep van anderen opruimen. Duizenden zakken zwerfvuil verzamelden ze met zijn allen en het houdt nooit op.
In de prachtige typistenzaal van Turnova werden we ontvangen met bier, wijn, bubbels, fris en fijne hapjes. Goodies en speeches waren er ook.

Daar hoorde ik dat de eerste boetes en zelfs taakstraffen uitgedeeld zijn voor de lelijkaards die hun troep achteloos overal neerpleuren. Dat stemde me tevreden en hoopvol. Want echt, er is geen enkel excuus voor zwerfvuil. Ik kan met de beste wil van de wereld geen enkele reden bedenken die als verzachtende omstandigheid à décharge zou kunnen gelden. Slechte opvoeding? Slechte vrienden? Crime passionel? Te zwaar om te dragen? Geen tijd? Nee, je rommel achterlaten waar het je past, dat is puur je-m’en-foutisme, en niks anders.
Dus kom bij mij niet zeuren als je een boete krijgt. Je had hem zo eenvoudig kunnen voorkomen, en hopelijk leer je eruit.

Ik voelde me helemaal thuis op die receptie. Onder zwerfvuilvrijwilligers was ik meer op mijn gemak dan op de gemiddelde artsenreceptie. Het moet zijn dat ik meer gemeen heb met de doorsnee zwerfvuilruimer, haha!
Het was een leuke boel. Veel grijs haar, enkele mensen met een beperking, maar ook enkele jonkies en fanatiekelingen. Allemaal schoon volk met een hart voor hun leefomgeving. Stuk voor stuk hadden ze één ding gemeen: ze konden het zwerfvuil gewoon niet meer aanzien en waren in actie geschoten.

De gemeente ondersteunt die actie waar ze maar kan. Bij binnenkomst vloog iedereen op het MooiMakers-standje af: we kregen allemaal een jas, er werden handschoenen en prikstokken uitgedeeld en via de tombola maakten vijf mensen kans op een heus zwerfvuilkarretje. Helaas was ik niet bij de gelukkigen! Ach, volgend jaar een nieuwe kans zeker?
Ik won wel een metalen ring, die handiger dan de plastic ring die ik nu heb om de vuilzak open te houden. Als de zak zwaarder wordt, kon de plastic ring die niet meer houden en viel ze eruit. De metalen ring brengt dus hopelijk een stuk verbetering, maar ik heb ze nog niet uit kunnen proberen.

Het was ook leuk om de mensen eens te zien achter al die mails die maar heen en weer flitsen. Ann Bruyninckx, ‘de moeder van de zwerfvuilvrijwilligers’, en Peter Wouters die onvermoeibaar rondrijdt om overal volle zwerfvuilzakken en gemelde sluikstorttroep op te halen.
Het doel? Zwerfvuil de wereld uit krijgen. Wij geven niet op. Elk jaar eens in de watjes gelegd worden is meer dan genoeg daarvoor. En een zwerfvuilkarretje please.

Zin om ook zwerfvuilvrijwilliger te worden? Meld je aan!