#56 dagboek van een huisarts in tijden van corona

* drive-in covid testing *

No blog yesterday, my love has gone away…
Nee hoor, het was allemaal de schuld van de Zeven Zussen. Het kritische punt in elk boek is halverwege, als dat eenmaal gepasseerd is kan ik niet meer stoppen. En dat was dus gisteren het geval.
Met als gevolg het historische feit dat na 55 dagen ononderbroken bloggen er een kink in de kabel kwam en de eerste coronadag zonder blogje een feit was. Maar het boek is nu uit en het leven is altijd opnieuw herpakken, dus hier ben ik weer.
Om dan toch niet de hele dag alleen maar gelezen te hebben, heb ik gisteren nog een rondje gejogd en ben naar het opleidingsmoment geweest voor de covid-drive-in.
Want ja, vanaf vandaag hebben we een heuse drive-in in het leven geroepen voor al die corona-testen die moeten gebeuren.
En was er eerder al sprake van ‘corona-vakantie’ en een corona-skidorp (daar vond ik de containers van het triagepunt toch op lijken met hun vlaggetjes en houten wachtershuisje), nu hebben we zelfs een corona-kerstmarkt op de Campus Blairon.
De stalletjes die in de kerstperiode normaal dienst doen als jenever-, gluhwein- of wafelkot zijn nu omgevormd tot administratie- en omkleedlokalen zodat we zoveel mogelijk mensen (enkel als ze symptomen hebben natuurlijk) kunnen testen op een zo efficiënt en veilig mogelijke manier.
Je hoeft er niet eens een afspraak voor te hebben en zelfs niet uit je auto te komen. Als je huisarts je verwezen heeft, kom je tussen 9-17 u naar de drive-in en wij komen dan door het autoraampje met ons wattenstaafje in uw neus peuteren en u kunt doorrijden. Je huisarts krijgt de uitslag, al loopt dat stukje nog traag en onvoorspelbaar, maar hé, dat krijg je als je met een overheidsplatform moet werken. Kinderziektes horen er nog even bij.
De drive-in heeft zijn start in ieder geval niet gemist: op maandagmiddag zijn er al vlotjes 39 tests afgenomen!

Verder herpakt het leven zich vandaag ook op een ander punt: de winkels zijn terug open! Ik heb mezelf een mooi jurkje aangeschaft dat de extra corona-kilootjes met de mantel der liefde bedekt. Ik ben blij met dat jurkje, maar dat wegen en straten weer drukker worden, verheugt me minder. Het was fijn hoe stil de wereld een paar weken lang geweest is, en ik merk al enige tijd dat oversteken aan de drukke ring waar we vlakbij wonen weer geduld vraagt. De tijd dat ik kon oversteken zonder te hoeven wachten is voorbij. Dat kon niet blijven duren natuurlijk maar een beetje heimwee ernaar heb ik nu al.

#blijfinuwkot, toch zoveel mogelijk, #blijfuwhandenwassen want #hetvirusisnoglangnietweg, hou u goed???! En zoniet: BEL JE HUISARTS! Ga niet in de wachtzaal zitten, loop niet meteen naar spoed. Als nodig regelen we een test voor je.
Bel zeker ook naar je huisarts als je andere klachten hebt die helemaal niets met het virus te maken hoeven te hebben. Bel ons, wij gaan u helpen op een veilige manier!

#55 dagboek van een huisarts in tijden van corona

* onbegonnen werk *

All quiet on the western front.
‘Mama, je mag geen oorlogstaal gebruiken als je over het virus schrijft,’ zegt mijn zoon.
Dat ik de titel van mijn blog al een paar dagen had aangepast in die zin, had hij nog niet gezien.
We zijn niet meer in oorlog dus, nee ‘we’ – als in: wij en het virus – doen een spelletje ‘wie het langst zijn adem in kan houden’. Of ‘om ter langst in elkaars ogen kijken en wie het eerst knippert, die verliest’.
Het virus gaat verliezen. Als wij tenminste allemaal ons gezond verstand blijven gebruiken, onze handen wassen en afstand houden.
Maar ondertussen houden we onze adem in, in bange afwachting wat de voorzichtige exit gaat betekenen voor de vermaledijde curves.
Ondertussen all quiet on the western front.
Vandaag hing ik een zithangmat op en kreeg die prompt op mijn kop. De haak waarmee ik het ding aan een stevige boomtak had opgehangen, hield het nog geen seconde uit. Nog maar eens een aansporing om aan mijn corona-kilo’s te werken. Alhoewel: zelfs een anorectisch lichtgewichtje zou door die haak gezakt zijn, want volgens mijn man was de haak enkel bedoeld om een blik verf aan een ladder te hangen. Het lag dus niet aan mij. Of aan mijn corona-kilo’s. Oef. Dat biertje mag dus nog vanavond.

Verder heb ik nog twee uur besteed aan het volgen van een webinar georganiseerd door ‘Medische Wereld’ waar een paar zwaargewichten (Maggie! Het olijke duo Van Ranst & Van Gucht! En mijn favoriete gezondheidseconoom Lieven Annemans met zijn rebelse staartje – bestaan er wel andere gezondheidseconomen?) kwamen debatteren over Corona.
Ik heb er niet veel nieuws gehoord, fleurde wel op van het complimentje dat de gestaarte Annemans de huisartsen maakte en hoop er twee nascholingspunten in de categorie ‘Economie en ethiek’ mee verdiend te hebben want van nascholing komt in deze coronatijd natuurlijk heel weinig terecht. En we moeten onze puntjes wel zien te halen om onze accreditering te mogen houden.

Verder heb ik eigenlijk bitter weinig gedaan vandaag. Ik ben in het laatste deel van de Zeven Zussen reeks gedoken, een heerlijke flutromanreeks over… rarara zés zussen!
Het hoeft niet altijd even cultureel verantwoord te zijn. Dit in tegenstelling tot mijn collega die me deze foto stuurt met daaronder de verzuchting: ‘Ik denk dat ik wat verlof nodig heb…’

Ik stuur hem terug dat het antwoord op zijn verzuchting te vinden is op de rug van het zesde boek van de stapel.
Nu ik de foto nog eens goed bekijk, bedenk ik dat het antwoord wellicht eerder naast de boekenstapel op de bodem van de fles Lagavulin ligt.

Ik bedacht ook nog dat ik gisteren bij het mondmasker verhaal iets heel belangrijks ben vergeten te vermelden: dat het verplicht dragen van een mondmasker wellicht het beste excuus is dat u ooit zult krijgen om eindelijk te stoppen met roken. Dus bij deze – en enkel aan wie het aanbelangt – STOP NU EINDELIJK EENS MET ROKEN!
Bovendien maakt dat je kansen een stuk beter mocht je onverhoopt toch ten prooi vallen aan Covid-19.

Ondertussen is mijn glas Klevere 10 leeg en roept mijn man dat het eten klaar is. Het leven van een huisarts is zwaar.
Na het eten moet ik er even van bekomen in de hangmat.

#blijfinuwkot maar geniet ook van het weerzien met vrienden of familie, #blijfuwhandenwassen want #hetvirusisnoglangnietweg, hou u goed???! En zoniet: BEL JE HUISARTS! Ga niet in de wachtzaal zitten, loop niet meteen naar spoed. Als nodig regelen we een test voor je.
Bel zeker ook naar je huisarts als je andere klachten hebt die helemaal niets met het virus te maken hoeven te hebben. Bel ons, wij gaan u helpen op een veilige manier!

#54 dagboek van een huisarts in tijden van corona

* mondmaskerles *

De mevrouw die in het journaal haar mondmasker nog even optilde om een laatste trek van haar sigaret te nemen vooraleer ze de supermarkt binnenstapte, gaf nu niet direct het goede voorbeeld. En zo zie ik er velen: ze zitten te prutsen aan hun masker waardoor het gebruik ervan volkomen nutteloos wordt, dragen het onder in plaats van over hun neus of laten het onder hun kin bungelen.
Fout gebruikt, is het dragen van een masker niet alleen nutteloos maar kan het zelfs een bron van infecties worden.

Tijd voor een lesje ‘correct gebruik van een mondmasker’.
Stap 1: altijd eerst je handen wassen en ontsmetten voor je het masker op- of afzet
Stap 2: kijk of het masker schoon is en geen scheurtjes of gaten vertoont. Check welke kant de bovenkant is (waar de metalen strip zit) en wat de binnen- en de buitenkant is (meestal is de binnenkant wit)
Stap 3: Zet het masker op: neem het masker bij de lusjes vast en trek die achter je oren, knijp bovenop je neus de metalen strip in de vorm van je neus zodat het masker goed past en trek dan de onderkant van het masker over je mond en kin, zo trek je de plooien open en kan het masker je volledige neus en mond bedekken
Stap 4 en superbelangrijk: raak de voorzijde van je masker niet meer aan. De voorzijde is altijd als ‘vuil’ te beschouwen. Als je het masker per ongeluk toch aangeraakt hebt, ontsmet dan terug je handen.
Stap 5: verwijderen van het masker: neem de lusjes achter je oren vast en trek het masker weg van je gezicht zonder het masker zelf aan te raken.
Gooi het masker daarna direct weg in een gesloten vuilbak.
Een masker dat vuil of vochtig is geworden, moet vervangen worden.
Hergebruiken van maskers is enkel bedoeld voor stoffen maskers.

Een chirurgisch masker kan tot 8 uur lang gedragen worden. Hang ze niet rond je hals als je het tussendoor even weg wilt hebben. Wat wel kan (altijd eerst je handen ontmetten): leg ze met de voorzijde naar beneden in een propere afgesloten doos of in een schoon nierbekken en een ander nierbekken erbovenop om weer af te sluiten. Niet onder je kin dus, niet rond je hals en niet in een jaszak…
Ophangen aan een haakje is ook een prima methode om je masker even veilig te bewaren tussen activiteiten door.

Regelmatig je handen wassen blijft trouwens veeeeeel belangrijker om niet ziek te worden dan het gebruik van een mondneusmasker.
Een FFP2 of andere gespecialiseerde maskers moet je niet zomaar gebruiken voor in de winkel of op de bus. Laat die alstublieft aan de mensen in de gezondheidszorg.

Voilà, een kort en zelfs serieus blogje. Maar no way dat we zonder een lach het weekend ingaan! Daarom nog een laatste tip over mondmaskers:

#blijfinuwkot maar geniet ook van het weerzien met vrienden of familie, #blijfuwhandenwassen want #hetvirusisnoglangnietweg, hou u goed???! En zoniet: BEL JE HUISARTS! Ga niet in de wachtzaal zitten, loop niet meteen naar spoed.
Goed weekend!


#53 dagboek van een huisarts in tijden van corona

* ondergoed en chocola *

De wereld verandert met de snelheid van het licht. Van plotsklaps alles op slot, bewegen we nu schoorvoetend naar alweer een nieuwe fase: nog even en de winkels gaan weer open.
Van mij mag vooral de AS Adventure snel weer opengaan. Niet omdat ik snak naar zomerjurkjes, maar omdat een zomerjurkje dat ik er vorig jaar kocht de perfecte onderkleding blijkt voor het ghostbuster-pakje waarin ik me gisteren weer mocht hijsen voor een ochtend covid-testen.
Het is zo warm in die pakken! Hoe minder je eronder aan hebt, hoe beter. En dan dampt dat gezichtsscherm ook nog de hele tijd aan.
Het liefst zou je er helemaal niks onder willen dragen, maar dat kan naturlijk niet. Een mens zou bijna terugverlangen naar het verpleegsters-uniformen van vroeger: zo’n strakke witte – veel te doorzichtige – doorknoopjurk met daaronder enkel een witte beha en dito slip. De natte droom van vieze oude glurende mannetjes in het pre-#metoo-tijdperk.
Afgezien van de warmte en een pijnlijke blaas omdat ik vergeten ben nog even naar het toilet te gaan, is het leuk werk, dat testen. Dankbare patiënten ook, die zich heel goed aan de instructies houden. En het is ook fijn dat je mensen iets kan bieden.
Wel lastig is dan weer dat we nu met labo’s van de overheid werken. De uitslagen laten een langer op zich wachten dan als we met onze eigen lokale labo’s werken. ‘Bel overmorgen even met uw eigen huisarts,’ moet ik nu dus zeggen, ‘hopelijk is de uitslag dan al bekend.’

Het loopt nog geen storm voor de testen. In de tijd die ik over had, heb ik de beginschermen van mijn telefoon eens goed opgeruimd en gereorganiseerd. Zo heb ik dan toch nog een beetje meegelift op de-grote-schoonmaak-golf die door het land is getrokken.
Mijn tuinkamer heb ik dan ook maar eens flink onder handen genomen. Heerlijk zo’n refuge-plekje in de tuin maar dat vinden de spinnen ook. Met de stofzuiger haal ik alle spinnen- en stofwebben uit hoeken en kantjes tot mijn meditatieplekje weer straalt als een aangeharkt zentuintje.

Vanaf volgende week verandert de logistiek van de staalnames: we gaan dan met een ‘drive-in’ systeem werken. Ik heb me aangemeld voor het testteam. Ben benieuwd, het lijkt me echt leuk werk om te doen, en belangrijk als we de crisis terug in zijn kot willen krijgen.

En zo verandert er elke dag wel iets. Hijgend en met de tong op de schoenen proberen we te volgen.
Op straat wennen we aan het beeld van mondmaskers, in de supermarkt dragen we handschoenen, voor je het weet dragen we terug witte slips en beha’s en geloof het of niet, gisteren zag ik zelfs man met een gasmasker.
Het moet niet gekker worden.

Ondertussen is mijn zoon druk in de weer met chocola. Hij smelt grote brokken pure en melkchocolade in de microgolfoven. Het is voor school, zegt hij.
‘Wat is de bedoeling?’ vraag ik hem.
‘Ik bereken de snelheid van het licht,’ antwoordt hij.

#blijfnogveelinuwkot maar geniet ook van het weerzien met vrienden, #blijfuwhandenwassen want #hetvirusisnoglangnietweg, hou u goed???! En zoniet: BEL JE HUISARTS! Ga niet in de wachtzaal zitten, loop niet meteen naar spoed.

#52 dagboek van een huisarts in tijden van corona

* bring sally up *

Om in de mood van dit blogje te komen: luister eerst naar Message To My Girl van Split Enz. Doe er meteen Mediterrenean Sea van Admiral Freebee achteraan. Beeld u verder in: lentezon met het ego van een zomerzon die de late namiddag lekker warm suddert, grind dat knerpt onder je loopschoenen, deze muziek in je oren en dan lekker een rondje rennen in het Grotenhoutbos. Halverweg wat rekken en strekken met uitzicht op het spiegelende wateroppvervlak van het centrale vennetje, twaalf push-ups (ik wist niet dat ik dat kon!… wel in twee shiften) en genieten van de overvloedig stromende endorfines.

Heeft ook bijgedragen aan de heerlijke runner’s high onder invloed waarvan ik dit blogje schrijf: de ochtend begonnen met een kwartiertje mediteren waarna douche, krant en koffie, de voldoening van een goed bestede halve werkdag, samen lekker buiten gegeten (x2), een blogje, een gekuiste tuinkamer, een opgeruimde mailbox, een dutje in de hangmat.

Het recept voor geluk is heel simpel.
1. zoek uit waar je gelukkig van wordt (voor mij: all the above).
2. doe dat.
Simple, but not easy.

Ongeveer samen met mijn zoon kom ik thuis terug aan. Ik heb 7 kilometer gefietst naar het Grotenhout bos en er een rondje gelopen van hooguit 4-5 kilometer. Hij heeft er veertien gelopen en doet met gemak de hele push-up challenge van Bring Sally Up uit.
De jeugd heeft de toekomst en ik laat me met plezier inhalen. Zolang ik maar kan blijven bewegen en schrijven.

O, ik vergat puntje drie van het recept voor geluk: word niet ziek!
Dus: #blijfinuwkot, #wasuwhanden, hou u goed en blijf ademen???! En zoniet: BEL JE HUISARTS! Ga niet in de wachtzaal zitten, loop niet meteen naar spoed.

#51 dagboek van een huisarts aan het coronafront

* pauze werkt *

We moesten het nog over zelfzorg hebben. Zelfzorg om de Corona-crisis goed door te komen. De reden waarom ik het daarover wilde hebben, is dat ik in het woonzorgcentrum een paar posters op de keukenkastjes zag plakken, die een niveautje dieper gingen dan het ondertussen versleten ‘zorg voor structuur in je dag en ga bewegen’. Nu wil ik niets afdoen aan de waarde van structuur en beweging – ik ben van allebei grote fan – maar ze zijn al zo vaak herhaald dat jij vast ook in je hoofd een zeurderig tienerstemmetje ‘ja ja, whatever’ hoort antwoorden.

Kijk, dit waren die posters:

Vooral die ‘Slaap en rust voldoende. Dit is een trage crisis’ trok mijn aandacht. Geert Meyfroidt, de ondertussen BV-arts intensieve zorgen, zei het zo: ‘We doen aan een loopwedstrijd mee, maar er is geen kilometeraanduiding en de finish is in de verste verte niet in zicht’.
Dus hebben we nodig: duurzame zelfzorg en een lange adem. Met een kort sprintje trekken en even diep gaan, komen we er deze keer niet. Het gaat er nu om een goede mentale basisconditie te kweken en te onderhouden.
Nog een paar highlights op die posters:
‘Ken je eigen veerkracht.’
‘Vertrouw op wat je hielp bij eerdere moeilijke momenten.’
En: ‘Adem’. Dat staat er ook op. Dat simpele woordje dat zoveel betekent.
Dit vraagt allemaal behoorlijk wat zelfinzicht, zelfkennis en zelfreflectie. Ademend en al ademend je gedachten observerend, bewandel je als vanzelf een pad dat naar dit soort zelfinzicht leidt. Blijven ademen dus.

Nobele adviezen over hoe om te gaan met onbevattelijk veel overlijden, las ik ook in een artikel over een door Covid-19 overspoeld New Yorks ziekenhuis.
Dr Michael Jones, gaf zijn team deze wijze raad mee:
‘Praat als het gaat een paar minuten met de patiënten over hun familie, hun leven, hun dromen. Vraag of er een geliefde is die je kunt bellen. En ten slotte, twee dingen: hou een minuut lang de hand van de patiënten vast als ze sterven, en vraag je team om gedurende vijf à tien seconden halt te houden. Buig het hoofd, zeg de naam van de patiënt en vraag een moment van stilte. Op die manier behouden we onze menselijkheid in deze crisistijden en bieden we de familie van onze patiënten een beetje troost dat we met waardigheid behandeld werden.
Gelukkig dat wij hier iets meer tijd hebben om menselijk om te kunnen gaan met de stervenden, en dat – heel beperkt – bezoek dan toch kan en mag.

Heavy stuff.
Maar soms mag het ook licht.
Zo op zijn tijd is er niks tegen wat gemakzuchtiger zelfzorg. Je zal het in de lijstjes niet terugvinden, maar wat mij betreft is urenlang ongegeneerd bingewatchen na een nachtdienst – en ook echt alleen dan – voortreffelijke zelfzorg. Al van ’s morgens vroeg direct mijn bed in, desnoods zonder ontbijt, lekker onder de dekens kruipen om vervolgens ongestoord, oeverloos series te kijken, is één van de grote geneugten van zo’n nachtdienst.
Omdat het mág! Dat plezier gun ik mezelf op zo’n moment ruimharig. En ik bekom ervan (of val in slaap).
En wat er ook niet tussen staat – en wat ik momenteel echt begin te missen – is simpelweg dit: na de raadpleging even uitpuffen op een bankje in het park of op de markt met een koffie. Op dit moment houdt enkel de dreiging van een boete en 250 euro weggegooid geld me nog tegen, want zolang ik daar alleen zit, doe ik geen vlieg kwaad.

Micropauzes. Dat is het hele geheim.

Tot dan: #blijfinuwkot, #wasuwhanden, hou u goed en blijf ademen???! En zoniet: BEL JE HUISARTS! Ga niet in de wachtzaal zitten, loop niet meteen naar spoed.

#50 dagboek van een huisarts aan het coronafront

* mailmoeras *

En u dacht dat de powerpointpresentatie van de overheid onoverzichtelijk was? Dan mag u voor de lol eens komen kijken naar het huiswerk dat huisartsen moesten doorworstelen om de nieuwe test-strategie ‘vanaf 4 mei’ onder de knie te krijgen. (Even om alle misverstanden te vermijden: we gaan pas uitgebreid kunnen testen vanaf 11 mei! En dat ligt niet aan de huisartsen.)

Het is middag als ik eindelijk weer licht zie aan het einde van de e-mail-tunnel. Ik ben er vanochtend vol goede moed aan begonnen en heb me gewapend met lieslaarzen en een zeis een weg geploegd door de kniediepe plaklaag van mails, nieuwe instructies, webinars, synthesedocumenten en wat dies meer zij.
Het mag een wonder heten dat artsen nog een gaatje tijd vinden om af en toe een patiënt te zien.

Tussen al deze mailbrij – gelukkig hebben wij dan nog voorzitters van wachtpost en huisartsenvereniging die heel helder en bondig communiceren en al die overheidsinstructies vertalen en samenvatten in hapklare mailbrokken – stond ook een link naar een webinar van De ZorgSamen. Dat is een informatieplatform dat het mentale welzijn van alle medewerkers in de zorg- en welzijnssector ondersteunt. ‘Ontdek hoe je je veerkracht kan versterken’ was de titel.
Als mindfulness-juf ben ik altijd geïnteresseerd in bijleren over veerkracht.
Ook de korte inhoud was wervend: ‘Hoe laad je als zorgverlener of welzijnswerker je batterijen voldoende op in deze drukke tijden? Hoe zorg je voor jezelf en je collega’s? Waar kan je hulp en ondersteuning vinden?’
Een psychiater en een psycholoog beloofden antwoorden te bieden op deze en vele andere vragen.

Maar ik was ondertussen te moegelezen en kreeg de kriebels van het trage tempo van de sprekers. Nóg zenuwachtiger werd ik toen ik merkte dat het een heel uur ging duren en er geen mogelijkheid was om de afspeelsnelheid te verdubbelen tot een draaglijk tempo.
Mailbox dicht, laptop uit, stapschoenen aan en de natuur in. Unpluggen. Dat webinar loopt niet weg. Ik ben een flinke wandeling gaan maken met mijn man, we hebben een biertje gedeeld en ik heb dit blogje geschreven. Veel beter voor mijn veerkracht naar mijn bescheiden mening.

Bij terugkomst slechts twaalf nieuwe mails in Postvak In.
Waar ik het meest naar uitkijk als deze hele pandemie over is? Minder mails. Danku.

Tot dan: #blijfinuwkot, #wasuwhanden, hou u goed en geniet van de zon die weer van de partij is ???! En zoniet: BEL JE HUISARTS! Ga niet in de wachtzaal zitten, loop niet meteen naar spoed.

#49 dagboek van een huisarts aan het coronafront

* flattening the curve *

‘Ik ben het beu,’ zegt collega L. als ze me komt aflossen van m’n nachtdienst. Ze begint aan haar zoveelste call-shift sinds de lockdown en moet haar ei even kwijt. Ik heb tijd, voor mij zit de wachtdienst erop.
‘Ik ben het bewegen beu, het thuiszitten, nergens naartoe kunnen, maar vooral het bijkomen. Ik wandel me te pletter en let keigoed op mijn eten maar de kilo’s vliegen eraan’.

Same here. Behalve dan dat tenminste weet waar de kilo’s vandaan komen. Ik kan de traiteur de schuld geven met zijn zalige ‘feed the nurses’-maaltijden waarmee ze ons op de wachtpost blijven verwennen, ik kan het steken op de camionladingen paaseieren die van alle kanten over ons uit gestort worden, maar fair is dat niet. Ik heb het allemaal zelf in mijn mond gestopt. Ik snoep spanning weg. Met de zon is ook de alcohol verdwenen uit mijn dagen, maar suiker is mijn manier om ‘emoties te reguleren’ zoals dat in handboeken heet. En reken maar dat er hier en daar ’t één en ’t ander te reguleren valt.

Ik ben al in geen weken meer op de weegschaal gaan staan en mijn kleren passen nog – comfort vóór alles – maar hier en daar begint er toch al eens een elastiek te knellen en moet ik de michelinbandjes camoufleren door de plooien van een jurk er tussenuit te trekken als ik ga zitten. En de schrik die me overvalt als ik mezelf in een winkelraam weerspiegeld zie, vermijd ik vakkundig door er niet meer naar te kijken. Het wordt de hoogste tijd om een andere curve te gaan flatten: mijn eigen curve.

Mijn schoonbroer en mijn beste vriendin stuurden leuke corona-kilo-uitlach-plaatjes. Ik lach graag mee, maar we zullen er toch iets aan moeten gaan doen, willen we niet collectief ten onder gaan aan de volgende pandemie. Deze keer geen virale maar een obesitas-pandemie.
De atletisch magere Geert Meyfroidt waarschuwde er al voor: ‘werk aan die kilo’s’ maar die man heeft zo’n mager lijf dat het ascetisme zich eraan laat aflezen, en er mogen veel martines in mij huizen, maar een asceet is daar helaas niet bij.

Ik wil best alle goedbedoelde adviezen opvolgen: zorg voor structuur (check), eet gezond, snack niet teveel,… (over die goede adviezen moet ik het binnenkort trouwens ook met jullie hebben want ik ben er een aantal supergoeie tegengekomen in het woonzorgcentrum), maar hoe zou ik nu ineens in deze rare tijd iets moeten kunnen waar ik tot op heden nog nooit in geslaagd ben?
Of nee, ooit ben ik er wel in geslaagd: na kind 1 ben ik ooit een tijd slank geweest, want het kind had het als baby zo moeilijk dat ik van de weeromstuit een hypo-allergeen dieet ging volgen en dan mag je dus eigenlijk gewoon niks meer. En voor je kind doe je alles, dus de motivatie om het vol te houden was geen enkel probleem.

En na kind nummer twee ben ik ook ooit rigoureus gaan weight-watchen. Ook dat hielp.
Tot ik zwanger werd van nummer drie. Daarna is het nooit meer goed gekomen. Een recente poging met intermittent fasting was bedroevend: wekenlang had ik dit heel secuur volgehouden met binnen de korte tijdspanne dat ik mocht eten ook heel weinig te eten, maar toen ik eindelijk een keer van mezelf op de weegschaal mocht gaan staan, was ik geen gram afgevallen. Huppekee, de vuilbak in met dat hele intermittent fasting gedoe. Wat the New England Journal of Medicine er ook over mag zeggen. (Sorry, Mike!)

Ach, wie weet lukt het flatten van deze curve straks even goed als dat het ons samen totnutoe gelukt is met het platstampen van de curve van dat coronabeest.
Avondlijke snoepbuien behoren al lang tot het verleden, dus vooruitgang is er.

En nu, kom maar op met jullie je-bent-helemaal-goed-zoals-je-bent-duimpjes. Wie weet ga ik het ooit zelf nog geloven en zelf nog mijn eigen ‘weelderige curves’ in de armen sluiten?

Tot dan: #blijfinuwkot, #wasuwhanden, hou u goed (en volgens mij komt de zon snel weer terug)?! En zoniet: BEL JE HUISARTS! Ga niet in de wachtzaal zitten, loop niet meteen naar spoed.

#48 dagboek van een huisarts aan het coronafront

* terugblik *

‘Ping’ doet de telefoon vrolijk om 23.01.
Het is een ping die ik niet ken, of toch nog maar zelden gehoord heb. Geen bericht dus. Even kijken.
‘Je hebt een nieuwe terugblik’ meldt de telefoon. De titel van het automatisch aangemaakte foto-album luidt ‘Thuis, april 2020’.

Ik klik op play en zie het ene idyllische plaatje na het andere: luierend in de hangmat, met zijn allen aan een zomers gedekte tafel, cocktails, badmintonspelletjes, opengeslagen romans met een zonnebril naast…
Als je de context niet zou kennen, ademt het hele album een lekker lui lazy vakantiesfeertje. Die titel alleen al – ’thuis’ – doet echter iets anders vermoeden. Vakantie thuis?

De titel hangt een beetje onwerkelijk boven de vakantieplaatjes te zweven.
Toegegeven, in het begin voelde het allemaal een beetje als de grote Corona-vakantie. Alleen al het feit dat alles ineens anders was, doet een mens opleven.
Maar wat er niet in het album staat, zijn foto’s van de werkvloer.
Gek eigenlijk hè, dat een mens zo’n groot deel van zijn leven niet de moeite vindt om te documenteren.
Zo lijkt het wel de grote Facebook-misleiding: het ene gelukkige plaatje na het andere. Waarom tonen we zo zelden de andere kant van de medaille?
Die andere kant van de medaille, dat zijn de gekke tijden die we nu beleven, al toont foto-album ‘Thuis’ niets dan peis en vree. Als we er over vele jaren ooit op terugkijken, dan weten we nog hoe bizar deze periode in ons leven was. We zullen er goede herinneringen aan overhouden, maar ook angstige en sommigen misschien heel slechte of trieste.
Er was de lockdown, de anderhalve meter, het gemis van vrienden en familie, en er was rust, veel samenzijn, veel samenhorigheid. Er waren mondmaskers, too little and too late, en de regering zette ons aan tot nijvere huisvlijt. Er was thuisleren en pre-teaching. Er was wc papier. En nog meer wc papier. En memes, mijn goed wat een hoop memes. Er was een tekort aan bloem toen iedereen aan het bakken sloeg en er waren de zotste filmpjes van wat mensen thuis allemaal uitspookten in hun kot. Er was Maggie, er waren virologen en er was de noodregering Wilmès. Er waren powerpoints en er was Trump die ons dagelijks entertainde. Er was heel veel. En heel veel niet.
Zonder de Corona-context zie je vakantie (of een langzaam inzettend alcoholprobleem), mét die context zie je een extreem bizarre periode in ons leven.

Gisteren schreef ik over de farce omtrent het beloofde massale testen, vanochtend begon ik de dag vroeg en vol energie. Vrolijk gestemd door het blije foto-overzicht, begon ik meteen aan dit blogje. Om daarna vol goede moed de uit zijn voegen barstende inbox – ook wel gekend als ‘doos van Pandora’ – open te klikken.
Als het spreekwoordelijke duveltje uit het doosje veerden de mails over de testen omhoog. Termen als ‘politiek gezichtsverlies’, ‘warrige communicatie’ en ‘onvoldoende testcapaciteit’ vlogen me om de oren. Ik las en las en las en probeerde het hoofd koel te houden terwijl ik de ene mail na de andere doorploegde.
Content over deze dagstart en de deels opgeschoonde inbox, vatte ik de ochtendtoer in het woonzorgcentrum aan. Liep alle afdelingen af, hoorde bij het personeel naar de stand van zaken, zag enkele patiënten, hees me een keer of tien in het volledige beschermpak en er weer uit, stuurde beleid bij, startte medicatie op of bouwde die juist af, belde met huisartsen over hun patiënten en zo was het middag voor ik er erg in had.

Tevreden over de welbestede ochtend en de verrichte arbeid, fietste ik weer naar huis, met het fijne gevoel goed bezig te zijn, uitkijkend naar samen middageten met ons gezin.
Ik dacht dat ik goed bezig was.
Ik dacht echt dat ik goed bezig was.
En toen zag ik het. De eettafel vol kruimels, het ontbijt nog niet afgeruimd.
Thuis, mei 2020.

#blijfinuwkot, #wasuwhanden, hou u goed en al die regen is heel goed voor uw gazon?! En zoniet: BEL JE HUISARTS! Ga niet in de wachtzaal zitten, loop niet meteen naar spoed.

#47 dagboek van een huisarts aan het coronafront

* test test test *

We snakken collectief naar testen. We willen weten of we het virus bij ons dragen, of we het al gehad hebben, wat dat dan betekent voor onszelf, onze naasten, ons werk, onze toekomst.
Eigenlijk snakken we collectief naar zekerheid maar bij gebrek daaraan, hebben we al onze hoop gevestigd op de testen.
Laat ik meteen de illusie doorprikken: ook die brengen niet de lang verwachte zekerheid.
We gaan het nog heel lang moeten uitzingen met dit virus en met de bijbehorende onzekerheid. En daar zijn we als mensen niet goed op toegerust – slecht nieuws kunnen we nog beter hanteren dan onzekerheid.
Want als je test negatief is, weet je niet zeker of je het virus niet hebt (30% vals negatieve uitslagen) en als je test positief is, wanneer ben je dan zeker niet meer besmettelijk? En kan je het nog eens krijgen?
En dan rep ik nog met geen woord over de contacttracers. Breek me de bek niet open.
Zoveel vragen, zo weinig antwoorden.
Het olijke duo Van Ranst en Van Gucht weet het ook niet altijd en beantwoordt vragen net iets te vaak met ‘dat is de million dollar question’.

Maandag starten de huisartsenpraktijken terug op en maandag kunnen we volgens de media ook massaal laten testen. Maar euhm… hoe wij dat dan allemaal gedraaid moeten krijgen, daar is nog geen duidelijkheid over. Het opstarten van de praktijken zal al veel voeten in de aarde hebben, en daarnaast zijn er ook gewoon wachtdiensten te doen, containershiften en moeten er woonzorgcentra overeind gehouden worden. Als we echt een toeloop krijgen van mensen die om de test komen vragen, wanneer gaan we dat er dan allemaal bij doen? En het is niet omdat ministers en media het rondtoeteren dat er genoeg testen en testcapaciteit zijn.
Enkel mensen met symptomen mogen getest worden, dus die kunnen niet op de praktijken gezien worden want die moeten schoon blijven. De patiëntenstromen mét en die zónder luchtwegklachten moeten gescheiden blijven, dat is van het allergrootste belang.

Ik ben er dus allemaal nog niet zo gerust op. De overheid heeft aan de burger meer beloofd dan ze kan waarmaken, maar schuift vervolgens de hete aardappel door naar de huisartsen die het gaan mogen uitleggen.
Tot overmaat van ramp is de CRA die ik ondersteun even uitgevallen – nee, geen geval van Covid-19 – en komt het woonzorgcentrum (dat er eigenlijk twee zijn) op mijn schouders terecht. Nu is het in de praktijk nog relatief rustig en kan ik dit er wel bij nemen, met dank aan mijn collega’s die veel opvangen, maar als maandag de praktijken weer op dreef raken, hoe moet dat dan?

Gelukkig is er nog een lang weekend om daarover na te denken en de mailbox goed in de gaten te houden. Er zullen nog veel instructies en adviezen binnenkomen.
(Ik schreef een eerste draft van dit blogje vanochtend meteen na het opstaan en nu net voor publicatie is mijn mailbox zo volgelopen met mails over die testing dat ik een Motilium zal moeten nemen om er niet in te stikken.)
Verder heeft dit lange weekend voor mij drie ochtenden toeren in het woonzorgcentrum in petto en een nachtdienst op zaterdag. Ik denk dat je me maandag bijeen kunt vegen.

Dus: #blijfinuwkot, #wasuwhanden, hou u goed en al die regen is heel goed voor de natuur zullen we maar denken?! En zoniet: BEL JE HUISARTS! Ga niet in de wachtzaal zitten, loop niet meteen naar spoed.